Maratea

Miejscowość i gmina (ok. 5200 mieszkańców) we Włoszech, w regionie Basilicata, w prowincji Potenza, położona (jako jedyna gmina tego regionu) na wybrzeżu Morza Tyrreńskiego, 206 km na południowy wschód od Neapolu, 155 km od Salerno, 123 km na południe od miejscowości Potenza, stolicy prowincji (➤ mapka)(➤ mapka). Z uwagi na malownicze położenie miasta i należących do gminy miejscowości na skalistym wybrzeżu Morza Tyrreńskiego i okolicznych wzgórzach, a także z uwagi na interesujące zabytki architektury Maratea - nazywana "perłą Morza Tyrreńskiego" (la Perla del Tirreno), zaś w nawiązaniu do licznych istniejących tu kościołów i kaplic "miastem 44 kościołów" (la città delle 44 chiese) - jest jedną z najpopularniejszych destynacji turystycznych regionu.

Wiadomo, że tereny, na których leży dzisiejsza Maratea, były zasiedlone już w czasach prehstorycznych. W czasach rzymskich było tu centrum handlowe. Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego region, jak całe południe dzisiejszych Włoch, znalazł się w granicach Cesarstwa Bizantyńskiego. Gdy w VII wieku mieszkańcom regionu zaczęli zagrażać Saraceni, kontrolujący Morze Tyrreńskie, na szczycie wzgórza znanego dziś jako Monte San Biagio powstała niewielka twierdza - Castello. W końcu XI wieku Maratea, jak cały region, został opanowany przez Normanów. Ataki Saracenów wciąż jednak stanowiły zagrożenie - gdy więc Castello okazało się zbyt małe, w miejscu, gdzie dziś leży Maratea - na północnych zboczach Monte San Biagio, niewidocznych z morza, zbudowano większą osadę, Borgo, zaś na wybrzeżu, dla ochrony powstałych tu osad, zbudowano kilka wież strażniczych.

Późniejsza historia regionu, począwszy od roku 1282, gdy na Sycylii wybuchło powszechne powstanie przeciw panowaniu francuskich Andegawenów (tzw. nieszpory sycylijskie), była burzliwa i obfitowała w spektakularne wydarzenia, nie mające jednak większego znaczenia dla dzisiejszego turysty - może poza okresem szybkiego rozwoju i dobrobytu w XVIII wieku, gdy m.in. powstało wiele spośród wspomnianych wyżej "44 kościołów", którymi Maratea się szczyci i do których zwiedzania zachęca. Później jednak, również po zjednoczeniu Włoch, zaczął się dla regionu gorszy okres, i dopiero od niedawna, w pewnym stopniu dzięki turystyce, sytuacja zdaje się ulegać poprawie.


Dwie główne części dzisiejszej Maratei - to szczyt Monte San Biagio, na którym stoi bazylika św. Błażeja oraz - naprzeciwko świątyni - marmurowa, wysoka na ponad 20 metrów figura Chrystusa Zbawiciela , oraz Borgo, malownicze Stare Miasto na zboczach Monte San Biagio, z licznymi kościołami, z których za najważniejszy uchodzi kościół Santa Maria Maggiore zbudowany na początku XVI wieku.

Widoczna na zdjęciu obok bazylika św. Błażeja (La basilica santuario di San Biagio) - jest głównym kościołem całej gminy. Według tradycji kościół powstał w VI-VII wieku na miejscu wcześniej istniejącej pogańskiej świątyni Minerwy i początkowo był poświęcony Matce Bożej Łaskawej (Madonna delle Grazie).

Gdy w 732 roku (za panowania w Bizancjum cesarza Leona III Izauryjczyka, inicjatora ikonoklazmu) zostały tu przywiezione relikwie św. Błażeja z Sebasty, ten właśnie święty stał się patronem miasta; każdego roku, w drugą niedzielę maja, posąg świętego jest przenoszony w uroczystej procesji z bazyliki do wspomnianego wyżej kościoła Santa Maria Maggiore.

Naprzeciwko bazyliki, w odległości mniej więcej 200 m od świątyni, na szczycie wzgórza, stoi Statua del Cristo Redentore - ogromna figura Chrystysa Zbawiciela, wykonana w 1965 roku z karraryjskiego marmuru przez rzeźbiarza florenckiego Bruno Innocentiego. Posąg jest jednym z największych na świecie posągów Chrystusa, trzecim w Europie (po posągach w Świebodzinie i w Lizbonie); jego całkowita wysokość wynosi ponad 21 metrów, a rozpiętość ramion 19 metrów.

Z okolic zarówno bazyliki, jak posągu Chrystusa, rozciągają się wspaniałe, rozległe widoki na okolicę, zarówno w stronę morza, jak w stronę okolicznych wzgórz.

Bazylika św. Błażeja i figura Chrystusa Zbawiciela (zwana też często figurą Chrystusa z Maratei) oraz kościoły Starego Miasta uchodzą za główne zabytki regionu. Jeśli jednak mówi się o Maratei jako "perle Morza Tyrreńskiego", ma się też oczywiście na myśli także szczególną malowniczość tutejszego krajobrazu - długiego na 32 km skalistego wybrzeża, z ponad dwudziestką typowych dla takiego wybrzeża plaż, okolicznych wzgórz, oraz miejscowości położonych niekiedy nad samym morzem, niekiedy w pewnym oddaleniu od wybrzeża - takich jak położona najbardziej na północ Acquafredda , Cersuta , Fiumicello-Santavenere , Porto di Maratea (na północ od portu ), Marina (kilka plaż, jaskinia zwana Grotta di Maratea, odkryta dopiero w 1929 roku, podczas budowy drogi SS18), najbardziej na południe wysunięte Castrocucco , czy wreszcie trzy małe miejscowości położone w pewnym oddaleniu od wybrzeża, Santa Caterina (z pięknie położonym hotelem i ośrodkiem wypoczynkowym, na południowo-wschodnich zboczach Monte San Biagio), Massa i Bréfaro (miejscowość znana z produkcji dobrego wina).