Petra

Petra - to pozostałości starożytnego miasta położonego w południowo-zachodniej części dzisiejszej Jordanii. Niegdyś, od III wieku p.n.e do I wieku n.e., stolica królestwa Nabatejczyków, ludu pochodzenia semickiego przybyłego na te tereny prawdopodobnie z Półwyspu Arabskiego. Dziś Petra jest jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych Jordanii, od 1985 roku wpisaną na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Petra (przez Nabatejczyków zwana Rqm) leży w skalnej dolinie, do której prowadzi droga biegnąca wąskim wąwozem znanym jako As-Siq . Tereny te były zamieszkałe już w czasach prehistrycznych. Nabatejczycy zajęli je prawdopodobnie w VI wieku p.n.e., wypierając Idumejczyków. W III wieku p.n.e. Petra, położona na skrzyżowaniu ważnych ówczesnych szlaków handlowych, stała się ważnym węzłem komunikacyjnym i ośrodkiem handlu w regionie oraz stolicą królestwa Nabatejczyków, które - zachowując względną niezależność - przetrwało aż do początków II wieku n.e., gdy Trajan zaanektował miasto nadając mu status stolicy nowej prowincji rzymskiej znanej jako Arabia, co przyczyniło się do dalszgo rozwoju miasta. Od IV wieku (po soborze nicejskim) w Petrze dominowało chrześcijaństwo. W VII wieku doszło do najazdu arabskiego. W okresie wojen krzyżowych miasto zostało zajęte na pewien czas przez krzyżowców, ale ostatecznie, zdobyte w XII wieku przez Saladyna, zostało zniszczone. Dziś Petra i tereny, na której miasto leży, od 1965 roku będące sceną prac archeologicznych, jest jedną z najaważniejszych atrakcji turystycznych Jordanii, przyciągającą rzesze turystów z całego świata.


Petra jest znana jako miasto licznych różnego rodzaju budowli - w tym świątyń, pałaców, grobowców - wykutych w skałach, zbudowanych w stylu stanowiącym w większości skrzyżowanie stylów architektonicznych egipskich, syryjskich, greckich i rzymskich, ale obejmującym także, zwłaszcza w zakresie zdobnictwa, rozwiązania oryginalne.

Do najważniejszych i najbardziej znanych budowli Petry należą: piętrowa budowla nazywana Al-Chazna pochodząca prawdopodobnie z I-II wieku n.e. (o nieznanym przeznaczeniu), oznaczona markerem świątynia zwana Kasr Bint Firaun, zbudowana prawdopodobnie w drugiej połowie I wieku p.n.e. lub w pierwszej połowie I wieku n.e., zespół Grobowców Królewskich (obejmjący m.in. tzw. Grobowiec Urny, oznaczony markerem , tzw. Grobowiec Obelisków , teatr , mogący pomieścić 10 tys. widzów, zbudowany w I wieku n.e., być może rozbudowany później przez Trajana, czy budowla zwana Ad-Dajr , wzniesiona prawdopodobnie za panowania ostatniego króla Nabatejczyków, Rabela II, w okresie bizantyńskim mieszcząca klasztor chrześcijański. Z okresu panowania rzymskiego zachował się m.in. pochodzący z ok. 130 roku n.e. grobowiec ówczesnego namiestnika rzymskiego, a także liczne groby rzymskich żołnierzy.