Korynt

Korynt [Κόρινθος] - to liczące ok. 30 tys. mieszkańców miasto w Grecji, położone na półwyspie Peloponez, na Przesmyku Korynckim, 83 km na zachód od Aten (➤ mapka(➤ mapka)). Stolica jednostki regionalnej i gminy Korynt.

Turystyczne znaczenie dzisiejszego Koryntu, założonego w drugiej połowie XIX wieku, po tragicznym trzęsieniu ziemi, które w 1858 roku zniszczyło wcześniej istniejącą osadę o tej samej nazwie, wiąże się przede wszystkim z jego usytuowaniem: z jednej strony w pobliżu Kanału Korynckiego i położonego po drugiej stronie kanału, 7,5 km na północny wschód od Koryntu, popularnego nadmorskiego uzdrowiska Lutraki , z drugiej strony w pobliżu położonych 5 km na południowy zachód od dzisiejszego Koryntu, u stóp wysokiego na 575 m wzgórza z pozostałościami starożytnego akropolu i twierdzy , rozległego stanowiska archeologicznego z ruinami starożytnego Koryntu .

Tereny, o których mowa, były zamieszkałe już w czasach prehistorycznych. Greckie polis znane jako Korynt istniało co najmniej od VIII wieku p.n.e., a w VII wieku i pierwszych dekadach VI wieku przeżywało, jako ośrodek handlowy oraz miejsce produkcji przedmiotów z brązu oraz ceramiki, okres rozkwitu - w znacznym stopniu dzięki bliskości portów: Lechaionu [Λέχαιο] nad Zatoką Koryncką i Kenchrów [Κεγχρεαί] nad Zatoką Sarońską . Starożytny Korynt był jednym z ważniejszych greckich polis. Od drugiej połowy VI wieku p.n.e. należał do Związku Peloponeskiego. W 337 roku p.n.e. w Koryncie powstał Związek Koryncki - zapewniający Filipowi Macedońskiemu hegemonię nad Grecją. W 146 roku p.n.e. Korynt został zdobyty i zburzony przez Rzymian; sto lat później - odbudowany i ustanowiony stolicą rzymskiej kolonii. Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego pozostawał m.in pod kontrolą Bizancjum, później Republiki Weneckiej i Imperum Osmańskiego; od 1830 roku w granicach niepodległej Grecji.

Zniszczony we wspomnianym trzęsieniu ziemi w 1858 roku, Korynt został odbudowany w miejscu położonym ok. 5 km na północny wschód od oznaczonych markerem pozostałości starożytnego miasta (Stary Korynt [Aρχαία Κόρινθος]). Na rozległym terenie stanowiska archeologicznego można m.in. zobaczyć 7 kolumn stanowiących jedyną pozostałość po jednej z najwcześniejszych świątyń doryckich w Grecji, świątyni Apollina z połowy VI wieku p.n.e., fontannę Pejrene zasilaną znaną z czystości i właściwości leczniczych wodą ze źródła o tej samej nazwie wypływającego z górującej nad starożytnym Koryntem skały, fontannę Glauke (od imienia córki króla Kreona, którą miał poślubić Jason, zamordowanej przez Medeę), a także pozostałości teatru . Markerem oznaczone jest niewielkie muzeum archeologiczne. Dla osób, które odwiedzają Korynt z powodów bardziej religijnych niż turystycznych ("śladami św. Pawła", który spędził w Koryncie 18 miesięcy podczas swej drugiej podróży misyjnej) ważnymi miejscami będa zapewne bema (mównica), z której św. Paweł nauczał, a także tzw. kamień Erasta (od imienia jednego z korynckich pomocników św. Pawła, wymienianego w Dziejach Apostolskich).


Nad stanowiskiem arechologicznym góruje Akrokorynt [Ακροκόρινθος), wzgórze z pozostałościami akropolu starożytnego Koryntu, później ufortyfikowane i wykorzystywane jako twierdza już w Starożytności (tu m.in. stacjonował garnizon macedoński); w Średniowieczu twierdza została rozbudowana i służyła celom militarnym aż do początków XIX wieku. Do dziś zachowały się przede wszystkim mury obronne i cysterna, podczas gdy z innych budynków zostało niewiele; wizyta na głównym szczycie Akrokoryntu jest jednak godna polecenia ze względu na rozciągający się stąd rozległy widok (markerem oznaczone jest miejsce, do którego można dojechać samochodem).

Na Akrokoryncie zachowały się też pozostałości fundamentów świątyni Afrodyty, słynnej w Starożytności jako jeden z najbardziej znanych w Grecji ośrodków prostytucji świątynnej, uprawianej tu przez setki "cór Koryntu".



Wspomniany wyżej Kanał Koryncki, biegnący w poprzek Przesmyku Korynckiego, łączy Morze Jońskie (Zatokę Koryncką) z Morzem Egejskim (Zatoką Sarońską). Oddziela Peloponez od reszty Grecji. Długość kanału wynosi 6343 m, szerokość (na poziomie morza) nie przekracza 25 m, głębokość wynosi 8 m. Pierwsze pomysły przebicia (w skale wznoszącej się na ok. 80 m nad poziom morza) kanału łączącego Morze Jońskie z Morzem Egejskim pochodzą z VI wieku p.n.e.; pierwsze próby budowy - z czasów Nerona. Ostatecznie Kanał Koryncki powstał dopiero pod koniec XIX wieku - i szybko okazało się, że jest zbyt wąski, by mogły z niego korzystać duże nowoczesne jednostki, toteż pływają tędy głównie niewielkie statki turystyczne. Przez kanał można przejechać mostem kolejowym, trzema konwencjonalnymi mostami drogowymi i dwoma mostami zwodzonymi.