Sławkowski Szczyt / Slavkovský štít

Sławkowski Szczyt (nazwa słowacka: Slavkovský štít) - to wznoszący się na wysokość 2452 m n.p.m. rozłożysty szczyt w słowackich Tatrach Wysokich, słynący z rozległej panoramy roztaczajacej się z wierzchołka. Jest trzecim (po Rysach i Krywaniu) pod względem wysokości szczytem w Tatrach, na który prowadzi znakowany szlak dostępny dla turystów. Pierwsze wejście: 1664 rok (Georg Buchholtz z towarzyszami i przewodnikiem).

Sławkowski Szczyt leży w bocznej grani Tatr Wysokich, odchodzącej od grani głównej w Małej Wysokiej (Východná Vysoká, 2428 m) i biegnącej na wschód przez Staroleśny Szczyt (Bradavica, 2476 m) i dalej Sławkowską Granią przez Sławkowską Kopę (Slavkovská kopa, 2356 m). Wschodnia grań Sławkowskiego Szczytu, biegnąca przez Królewski Nos (Slavkovský Nos, 2273 m), oddzielony od Sławkowskiego Szczytu płytką Królewską Przełęczą (słow. Sedlo pod Nosom), zwana Sławkowskim Grzebieniem, doprowadza do tarasowatego występu znanego jako Hrebienok (1285 m), będącego jednym z najważniejszych w słowackich Tatrach Wysokich węzłem szlaków turystycznych i słynnym punktem widokowym.

Szczyt leży między dolinami Sławkowską (Slavkovská dolina) i Staroleśną (Veľká Studená dolina), w odległości ok. 4 km (w linii prostej) od Starego Smokowca ; opadające ku Dolinie Staroleśnej strome północno-wschdnie zbocza Sławkowskiego Szczytu, z wielkimi obrywami skalnymi, mają wysokość sięgającą 950 m, co jest jedną z największych w Tatrach wysokości względnych.

Nazwa szczytu pochodzi od nazwy spiskiej wsi Wielki Sławków (Veľký Slavkov) położonej ok. 6,5 km na południowy wschód od Starego Smokowca. Ze szczytu rozciąga się wspaniała panorama, uchodząca za jedną z najpiękniejszych w Tatrach; interesujące widoki rozciągają się z też z wielu miejsc na szlaku prowadzącym Sławkowskim Grzebieniem na szczyt, m.in. z punktu znanego jako Maksymilianka (Maximiliánka, Slavkovska vyhliadká ), zwana tak od imienia Maximiliana Weisza, który wybudował, w znacznej części własnym kosztem, szlak na Sławkowski Szczyt w latach 1901-1908.

Wejście na Sławkowski Szczyt jest dostępne turystycznie, technicznie bardzo łatwe, choć mozolne (deniwelacja 1440 m). Ze Starego Smokowca, niebieskim szlakiem, 3.45-4 godz., zejście tą samą drogą 3 godz. Drogę można nieco skrócić wyjeżdżając na Hrebienok kolejką zębatą i dochodząc stamtąd "Magistralą", za znakami czerwonymi, do Rozdroża pod Sławkowskim Szczytem (Rázcestie pod Slavskovským štítom), gdzie "Magistrala" krzyżuje się z idącym ze Starego Smokowwca wspomnianym przed chwilą niebieskim szlakiem na Sławkowski Szczyt.

• Wejście na Sławkowski Szczyt w lipcu 1664 roku (na znajdującej się na szczycie tablicy pamiątkowej podana jest data 25 lipca, jednak niektóre źródła podają datę 16 lipca) przez Georga Buchholtza i towarzyszy uważa się za pierwsze udokumentowane zdobycie szczytu w Tatrach. Pierwsze wejście zimowe na Sławkowski Szczyt: 15 stycznia 1873 roku (Eduard Blásy z przewodnikiem J. Gellhofem).
• W literaturze dotyczącej Sławkowskiego Szczytu powtarzana jest opowieść, że szczyt ten pierwotnie był o ok. 300 metrów wyższy, lecz rozpadł się w sierpniu 1662 roku w wyniku jakiejś katastrofy naturalnej (trzęsienie ziemi, obryw spowodowany długotrwałymi opadami, itp.). Opowieść ta nie jest jednak potwierdzona naukowo.