Dent du Géant / Dente del Gigante

Dent du Géant / Dente del Gigante (4013 m n.p.m.) - to szczyt w centralnej części masywu Mont Blanc, położony tuż przy granicy między Francją a Włochami, po stronie francuskiej. Szczyt jest znany ze spektakularnego wyglądu oraz ze wspaniałego, panoramicznego widoku na cały masyw Mont Blanc. Pierwsze wejście: 20 sierpnia 1882 (William Woodman Graham oraz przewodnicy - Auguste Cupelin i Alphonse Payot).

Dent du Géant leży między Chamonix a Courmayeur , w grani biegnącej od szczytu Mont Blanc (4809 m) w kierunku ostatniego, licząc od zachodu, szczytu Alp Graickich, Mont Dolent (3820 m), na zachodnim krańcu grani Rochefort, prowadzącej w stronę masywu Grandes Jorasses (4206 m) - na mapce niżej oznaczone są dwa ważne szczyty grani Rochefort, Aiguille de Rochefort (4001 m) i Dôme de Rochefort (4015 m).

Północno-zachodnie zbocza góry wznoszą się ponad lodowcem Glacier du Géant, zasilającym Glacier du Tacul, jeden z dwu dopływów lodowca Mer de Glace ; zbocza południowo-wschodnie - nad włoską doliną Val Ferret.

Góra ma dwa wierzchołki, oddalone od siebie o mniej niż 30 metrów: wyższy, Pointe Graham (4013 m), z przymocowaną dziś do skały figurką Madonny, oraz nieco niższy, Pointe Sella (4009 m). W latach 70. XIX wieku szczyt, wówczas jeszcze niezdobyty, uchodził za bardzo trudny, jeśli nie niedostępny (do takiego wniosku doszedł m.in. Albert F. Mummery, który w 1880 roku usiłował wejść na wierzchołek w towarzystwie Alexandra Burgenera). Niższy, południowo-zachodni wierzchołek został zdobyty 2 lata później, 28 lipca 1882 roku, przez słynnego przewodnika górskiego Jeana Josepha Maquignaza, któremu towrzyszyli dwaj członkowie rodziny; kilka dni później Maquinaz wszedł ponownie na szczyt z klientami o nazwisku Sella (stąd nazwa wierzchołka) korzystając z ubezpieczeń (lin) założonych podczas pierwszego wejścia. Wyższy wierzchołek został zdobyty przez Williama Woodmana Grahama i wspomnianych wyżej przewodników 20 sierpnia 1882 roku - to wejście uznawane jest za zamknięcie tzw. "srebrnego wieku alpinizmu" (następującego po "złotym wieku alpinizmu", trwającym od zdobycia Wetterhornu przez Alfreda Willsa w 1854 roku do zdobycia Matterhornu przez Edwarda Whympera w 1865 roku).

Szczyt Dent du Géant jest dziś popularnym celem alpinistów. Drogą normalną jest droga pierwszych zdobywców, od południowego zachodu. Jej punktem wyjścia jest dziś zazwyczaj położone na wysokości 3375 m, w pobliżu pośredniej stacji kolejki linowej z La Palud (Courmayeur) na Punta Helbronner oraz przełęczy Colle del Gigante (3371 m), schronisko Torino (Rifugio Torino). Dla doświadczonych wspinaczy samo wejście na szczyt Dent du Géant nie przedstawia dziś szczególnych trudności (zwłaszcza jeśli korzysta się z istniejących stałych lin). Dla turystów jednak szczyt jest niedostępny (nawet najłatwiejsza droga jest oznaczana jako AD, assez difficile).