Mont Blanc

Mont Blanc (4808 m n.p.m. - podaje się też wysokość 4807 m) (➤ mapka)(➤ mapka) - to najwyższy szczyt masywu górskiego o tej samej nazwie, położonego w Alpach Zachodnich na pograniczu Francji, Włoch i Szwajcarii, a także najwyższy szczyt całych Alp i Europy (zob. niżej). Włoska nazwa szczytu: Monte Bianco. Pierwsze wejście na Mont Blanc, które miało miejsce w 1786 roku, uważane jest za symboliczny początek alpinizmu. Dziś rejon Mont Blanc jest jednym z najpopularniejszych rejonów turystycznych we Francji, przyciągający każdego roku miliony turystów z całego świata.

Dokładny przebieg granicy między Francją a Włochami w rejonie głównego wierzchołka Mont Blanc jest sprawą sporną. Według map francuskich (i szwajcarskich) wierzchołek ten leży całkowicie na terenie Francji, w granicach administracyjnych miasta Saint-Gervais-les-Bains , w departamencie Górna Sabaudia (Haute-Savoie), zaś granica przebiega przez pobliski, wysoki na 4748 m szczyt Mont Blanc de Courmayeur (Monte Bianco di Courmayeur); według map włoskich granica przebiega przez wierzchołek główny, a szczyt Monte Bianco di Courmayeur leży całkowicie po stronie włoskiej.

Najważniejszą z turystycznego punktu widzenia i najpopularniejszą miejscowością położoną w pobliżu Mont Blanc po stronie francuskiej jest Chamonix (oficjalnie: Chamonix-Mont Blanc), zaś po stronie włoskiej - Courmayeur w Dolinie Aosty (Valle di Aosta). Dzięki otwartemu w 1965 roku tunelowi pod Mont Blanc (markerami i oznaczone są wjazdy do tunelu od strony włoskiej i francuskiej, odpowiednio) odległość między tymi miejscowościami wynosi niewiele ponad 20 km (ok. pół godziny jazdy samochodem). Chamonix i Courmayeur są też połączone systemem górskich kolejek linowych: z Chamonix można wjechać słynną, działającą od 1955 roku kolejką na wysokość 3810 m, w pobliżu szczytu Aiguille du Midi (3842 m), zaś z miejscowości Entrèves (dzielnicy Courmayeur) - otwartą w 2015 roku kolejką linową Skyway Monte Bianco na Punta Hellbronner (3466 m); w lecie działa dodatkowo kolejka linowa między Aiguille du Midi i Punta Hellbronner (całkowita długość przejazdu nad lodowcami wynosi ok. 5 km, z czego 3 km - bez żadnej podpory). Markerm oznaczona jest dolna stacja kolejki na Aiguille du Midi, w Chamonix, zaś markerem - dolna stacja kolejki na Punta Hellbronner, w Entrèves. Z kolei, markerem oznaczona jest położona na wysokości 2372 m stacja końcowa kolei szynowej TMB (Tramway du Mont-Blanc) jeżdżącej z Saint-Gervais-les-Bains, znana jako Nid d'Aigle, będąca punktem początkowym jednej z drog prowadzących na szczyt Mont Blanc (w zimie z powodu niebezpieczeństwa lawin stacja jest nieczynna - ostatnim przystankiem jest wówczas stacja Bellevue , do której można się też dostać kolejką linową z miejscowości Les Houches , położonej między Chamonix a Saint-Gervais-les-Bains).

Dla wielu osób sama możliwość zobaczenia Mont Blanc z bliska jest wystarczającą motywacją do przyjazdu do Chamonix. Najlepszy widok oferują platformy widokowe na Aiguille du Midi (3842 m), skąd przy dobrej pogodzie śnieżną kopułę szczytową Mont Blanc, jak również pobliskie szczyty Mont Blanc du Tacul (4248 m) i Mont Maudit (4465 m), widać jak na dłoni. Doskonały widok na cały masyw Mont Blanc rozciąga się ze szczytu Le Brévent (2525 m) w masywie Aiguilles Rouges, na który także można wjechać kolejką z Chamonix.

Dla części turystów głównym celem przyjazdu do Chamonix czy innych miejscowości w pobliżu Mont Blanc jest wejście na szczyt - w ostatnim czasie na wierzchołek Mont Blanc dociera ponad 2 tys. osób rocznie. Szczyt nie uchodzi za szczególnie trudny technicznie - w każdym razie najczęściej używane drogi prowadzące na wierzchołek nie tylko nie należą do grupy ekstremalnie trudnych dróg alpejskich, których wiele właśnie w masywie Mont Blanc poprowadzono (takich jak wschodnia ściana Mont Blanc, północna ściana Grandes Jorasses czy zachodnia ściana Petit Dru), ale nawet nie są bardziej wymagające niż większość klasycznych dróg alpejskich. Kto jednak myśli o wejściu na szczyt Mont Blanc, nawet którąś z dróg uważanych przez profesjonalistów za łatwe, powinien pamiętać, że góra jest bardzo wysoka, ogromna, trudna orientacyjnie i nadzwyczaj niebezpieczna w razie załamania pogody - nie bez powodu pochłonęła już, jak się szacuje, 7-8 tysięcy ofiar (głównie w lawinach). Choć więc Mont Blanc jest dziś górą dostępną właściwie dla każdej osoby sprawnej fizycznie, zaaklimatyzowanej, w dobrej kondycji, z wystarczającym doświadczeniem i odpowiednim wyposażeniem, zwłaszcza jeśli skorzysta z usług przewodnika lub przewodników, to jednak osoby nie spełniające tych warunków nie powinny podejmować próby zdobycia szczytu.

Najpopularniejsza droga na Mont Blanc, zwana "drogą normalną" (albo "Voie des Cristalliers") prowadzi szlakiem pierwszych zdobywców szczytu, wiejskiego lekarza Michela Paccarda i górala z Chamonix, Jacquesa Balmata, którzy stanęli na wierzchołku 8 sierpnia 1876 roku (więcej informacji można znaleźć na stronie Chamonix), granią Goûter. Od Nid d'Aigle , wspomnianej wyżej stacji kolejki kursującej z Saint-Gervais-les-Bains, droga prowadzi najpierw przez lodowiec Tête Rousse (markerem oznaczone jest schronisko Refuge de Tête Rousse) do położonego na wysokości 3815 m schroniska Goûter (Refuge du Goûter) pod szczytem Aiguille du Goûter ; by dostać się do tego drugiego schroniska, trzeba na wysokości 3340 m przetrawersować tzw. kuluar Goûter (Couloir du Goûter, Grand Couloir), znajdujący się w zachodniej ścianie Aiguille du Goûter - jest to na omawianej drodze najtrudniejszy i najbardziej niebezpieczny odcinek, z uwagi na spadające z góry kamienie, bloki skalne, bryły lodowe i lawiny. Od schroniska Goûter droga powadzi śnieżnym grzbietem obok niezbyt wybitnego wierzchołka Dôme du Goûter (4306 m) na przełęcz Col du Dôme (4237 m), skąd eksponowaną na górnym odcinku granią Bosse, zostawiając po lewej stronie schron Vallot (4362 m), wchodzi się na wierzchołek Mont Blanc.

Punktem startowym innej drogi na Mont Blanc, (granią północno-wschodnią od przełęczy Col du Midi, zwanej "Traversée" lub drogą 3M - "Voie des 3 Monts"), wybieranej przez część wspinających się z uwagi na niebezpieczeństwa zagrażające w kuluarze Goûter oraz tłok panujący zawsze na drodze "normalnej", jest górna stacja kolejki linowej na Aiguille du Midi (3842 m). Pierwszym odcinkiem drogi jest zejście ok. 300 m na lodowe plateau, skąd trzeba podejść na Col du Midi (3544 m) (markerem oznaczone jest położone na wysokości 3613 m schronisko znane jako Refuge des Cosmiques). Z przełęczy droga prowadzi zachodnim ramieniem Mont Blanc du Tacul , skąd, trawersując zbocza Mont Maudit , idzie się w kierunku wierzchołka Mont Blanc.

Trzecia droga, używana najczęściej w zimie przez wspinaczy idących na szczyt na nartach lub w lecie jako droga zejścia z Col du Dôme (uważana za stosunkowo najbezpieczniejsze zejście w przypadku załamania pogody, choć też nie wolna od zagrożeń - szczeliny, spadające seraki), idzie po lodowcu; markerem oznaczone jest (trudno dostępne - wspinaczka) schronisko Grands Mulets.

Drogą "normalną" od strony włoskiej jest tzw. "droga papieska", zwana tak dlatego, że w 1890 roku zeszli tędy ze szczytu Mont Blanc alpiniści włoscy, wśród których był Achille Ratti, poźniejszy papież Pius XI. Pierwszym odcinkiem tej drogi jest dotarcie znad jeziora Combal (Lago Combal) położonego na wysokości 1958 w dolnie Val Veny do schroniska Gonella (Rifugio Francesco Gonella), położonego na wysokości 3071 m na skalnej ostrodze nad lodowcem Dôme; stąd idzie się w górę skrajem lodowca do grani Bionnassay (markerem zaznaczony jest wznoszący się na wysokość 4052 m szczyt Aiguille de Bionnassay), a następnie granią w stronę Dôme du Goûter, zostawiając wierzchołek tej góry po lewej stronie. Dalej "normalną" drogą francuską.

Wybierając się na Mont Blanc, należy - poza odpowiednim przygotowaniem do wyprawy - pamiętać o tym, że noclegi w schroniskach trzeba rezerwować z bardzo dużym wyprzedzeniem, a także liczyć się z panującym na szlakach tłokiem, utrudniającym wchodzenie i znacznie podnoszącym stopień ryzyka.





Mont Blanc jest głównym szczytem centralnej grupy całego masywu Mont Blanc (Massif du Mont-Blanc / Massiccio del Monte Bianco), zajmującego powierzchnię ok. 400 m² na pograniczu Francji, Włoch i Szwajcarii, uważanego przez większość źródeł za osobną grupę alpejską, przez innych za część Alp Graickich. Od Alp Pennińskich (Walijskich) oddziela masyw Mont Blanc przełęcz Col du Grand Ferret , od Prealp Francuskich - przełęcz Col des Montets , a od Alp Graickich - Mała Przełęcz św. Bernarda .

Szczyt Mont Blanc i pobliskie, wspomniane wyżej miejscowości skupiają większość ruchu turystycznego, warto jednak wiedzieć, że popularnym regionem turystycznym jest cały masyw, oferujący niemal nieograniczone możliwości uprawiania wspinaczki i zaawansowanej turystyki pieszej, a w zimie - uprawiania narciarstwa i innych sportów zimowych.

• Przy założeniach przyjmowanych przez Międzynarodową Unię Geograficzną wznoszące się na wysokość ponad 5000 m n.p.m. szczyty Wielkiego Kaukazu leżą w Azji (stąd Mont Blanc uważa się za najwyższą górę Europy), chociaż według innych klasyfikacji i interpretacji przebiegu granicy między Europą i Azją szczyty te są szczytami granicznymi lub nawet leżą w całości w Europie (wówczas za najwyższą górę Europy uważa się Elbrus, wznoszący się na wysokość 5642 m n.p.m.