Giewont (1894 m)

Wznoszący się na wysokość 1894 m n.p.m. masyw górski w Tatrach Zachodnich. Górujący nad Zakopanem i niemal z każdego punktu Zakopanego dobrze widoczny, bodaj najbardziej znany szczyt Tatr Polskich, z 17-metrowym żelaznym krzyżem na szczycie, postawionym tam w 1901 roku.

Masyw Giewontu leży w północnej grani Kopy Kondrackiej , między Doliną Kondratową , Doliną Małej Łąki , Doliną Strążyską i Doliną Białego . Na zachód od głównego wierzchołka, zwanego Wielkim Giewontem, leży Mały Giewont (1728 m), na wschód od głównego wierzchiołka - Długi Giewont , grzbiet o długości ok. 1,2 km, osiągający w najwyższym punkcie wysokość 1867 m n.p.m. (cały masyw ma ok. 2,7 km długości). Mały Giewont oddziela od Wielkiego Giewontu Giewoncka Przełęcz (1690 m), z której opada ku północy tzw. żleb Kirkora; Wielki Giewont oddzielony jest od Długiego Giewontu przełęczą zwaną Szczerba (1823 m), z której opada Żleb Szczerby. Giewont jest stosunkowo łatwo dostępny od strony południowej, natomiast od strony północnej jego zbocza są bardzo strome i niebezpieczne.

Turystyczne drogi na Giewont prowadzą od strony południowej przez Wyżną Przełęcz Kondracką (1765 m), na którą można wejść z Doliny Strążyskiej przez Przełęcz w Grzybowcu , albo granią z Przełęczy Kondrackiej (1725 m), na którą z kolei prowadzą szlaki turystyczne z Doliny Kondratowej (markerem oznaczone jest położone na wysokości 1335 m schronisko stojące na Polanie Kondratowej) i z Doliny Małej Łąki. Droga do Wyżnej Przełęczy Kondrackiej nie przedstawia żadnych trudności; ostatni odcinek przed wierzchołkiem jest nieco trudniejszy i ubezpieczony.


Giewont jest jednym z najpopularniejszych celów turystycznych w Tatrach Polskich. Oblicza się, że przy dobrej pogodzie w sezonie letnim próbuje wejść na szczyt kilka tysięcy osób, co powoduje niekiedy wielogodzinne kolejki i zatory na szlaku. Wybierając się na Giewont należy, mimo stosunkowo niewielkiej wysokości bezwzględnej szczytu, zachować szczególną ostrożność, pamiętając o licznych wypadkach śmiertelnych spowodwanych zejściem turystów ze szlaku lub zlekceważeniem przez nich oznak zliżającej się burzy (rejon wierzchołka jest wówczas wyjątkowo niebezpieczny).