Monemwasia

Monemwasia [Μονεμβασία] - to zamieszkała na stałe przez zaledwie kilkadziesiąt osób miejscowość i gmina w Grecji, położona w regionie Peloponez, w jednostce regionalnej Lakonia, 300 km na południowy zachód od Aten , 170 km na południe od Nafplionu , 144 km na południowy wschód od Tripoli , stolicy regionu Peloponez (➤ mapka(➤ mapka)). Atrakcja turystyczna, znana jako "Gibraltar Wschodu".

Monemwasia jest położona na małej wyspie (powstałej w wyniku trzęsienia ziemi w 375 roku), połączonej długą na 200 m, wąską groblą (zbudowaną w 1971 roku) z lądem stałym (z miejsowością Gefira ([Γέφυρα]), u stóp wielkiej skały wyrastającej z morza (stąd nazwa "Gibraltar Wschodu"). Ufortyfikowane miasto zostało założone w 583 roku; od X wieku było ważnym ośrodkiem handlowym i portem morskim. W połowie XIII wieku twierdzę zdobył, po długim oblężeniu, Wilhelm II z Villehardouin, wkrótce potem jednak wyspa wróciła pod panowanie Bizancjum. W 1460 roku Monemwasia przeszła na krótko w ręce papieża, a następnie pod kontrolę już to Republiki Weneckiej, już to Turków osmańskich, przechodząc parokrotnie z rąk do rąk. Miasto zostało wyzwolone spod panowania tureckiego w 1821 roku podczas greckiej wojny o niepodległość. Dziś Monemwasia jest atrakcją turystyczną (z infrastrukturą noclegową i gastronomiczną w Gefirze).

Miasto składa się z dwóch części: Górnego Miasta na szczycie 300-metrowej skały, połączonego z Dolnym Miastem schodami, i zachowanego głównie w postaci ruin twierdzy , z nielicznymi ocalałymi zabytkami, z których do najważniejszych należy stojący na skraju przepaści bizantyjski kościół Agia Sofia ([Ιερός Ναός Αγίας Σοφίας]) z XIII wieku z pozostałościami fresków i dekoracji rzeźbiarskiej (później przebudowany, w czasach tureckich wykorzystywany jako meczet). Do ważniejszych zabytków Dolnego Miasta, przylegającego do ściany skalnej, a z pozostałych trzech stron otoczonego XVI-wiecznymi weneckimi murami obronnymi (brama wejściowa od zachodu oznaczona jest markerem ), stanowiącego labirynt wąskich uliczek zabudowanych domami krytych dachówką, należą: prawosławna katedra Elkomenos Christos ([Εκκλησία Ελκόμενος Χριστός]) z końca XIII wieku, odbudowana przez Wenecjan pod koniec XVII wieku, wenecki kościół Panagia Chrysafitissa ([Εκκλησία Παναγιά η Χρυσαφίτισσα]) z XVII wieku , a także duży wenecki kościół Agios Nikolaos ([Άγιος Νικόλαος]) z XVIII wieku.