Galeria zdjęć
Osada, założona przez Ligurów, w II wieku p.n.e. została zdobyta przez Rzymian i nazwana Albium Intimilium, później Albintimilium. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego miasto przechodziło z rąk do rąk, przez pewien czas było niezależnym państwem-miastem, na początku XVI wieku zostało włączone do Republiki Genui i pozostawało w jej granicach do XIX wieku.
Miasto dzieli się na dwie części - współczesną, budowaną na lewym brzegu rzeki od XIX wieku, oraz średniowieczną, na wzgórzu po prawej stronie ujścia rzeki do Morza Liguryjskiego (Ventimiglia Alta).
Zachowały się też w Ventimiglii (ok. 5 km na wschód od nowszej części miasta) resztki starożytnych murów miejskich, a także rzymskiego teatru z pierwszej połowy II wieku i innych budynków.
Informacje dodatkowe
- Warto wiedzieć, że w bibliotece miejskiej w Ventimiglii przechowywany jest jeden z największych we Włoszech zbiorów rękopisów i książek z XVII wieku.
Okolice
Będąc w Ventimiglii warto pamiętać o co najmniej trzech atrakcjach w najbliższej okolicy: jaskiniach Balzi Rossi, ogrodzie botanicznym Villa Hanbury i leżącym w pobliżu malowniczym miasteczku Dolceacqua.
Villa Hanbury (właściwie Giardini Botanici Hanbury) - to założony w 1867 roku przez sir Thomasa Hanbury'ego ogród botaniczny, obecnie własność państwa, jeden z najwspanialszych ogrodów botanicznych we Włoszech; zob. Villa Hanbury.
Dolceacqua - to małe (ok. 2 tys.) malownicze miasteczko nad rzeką Nervią, 8 km na północ od Ventimiglii (dojazd drogą SP 64). Nad najstarszą częścią miejscowości, leżącej u stóp Monte Rebuffao, dominują ruiny średniowiecznego zamku, który zaczęli budować hrabiowie Ventimiglii w XII wieku, a później na pewien czas przejął potężny ród Doriów z Genui. Innym zabytkiem jest średniowieczny kamienny most z jednym przęsłem o długości 33 metrów z XV wieku, wielokrotnie malowany przez Claude'a Moneta, który na początku 1884 roku odwiedził Riviera di Ponente (i nazywany czasem Ponte di Monet), a także dwa kościoły - kościół parafialny Sant'Antonio z XV wieku i kościół San Giorgio z XI wieku, w którego krypcie zachowały się groby przedstawicieli rodziny Doriów.