Capri

Włoska wyspa na Morzu Tyrreńskim, położona w południowej części Zatoki Neapolitańskiej , naprzeciwko Półwyspu Sorrentyńskiego, administracyjnie należąca do prowincji Kampania, znana z pięknych krajobrazów, wspaniałych widoków na długi odcinek wybrzeża Morza Tyrreńskiego, legendarnej Lazurowej Groty (Grotta Azzurra) i licznych zabytków, w tym pozostałości willi rzymskich wybudowanych tu za panowania Tyberiusza (który rezydował na Capri przez ostatnich 10 lat życia). Skolonizowana przez Greków w VII wieku p.n.e., już w czasach rzymskich służąca jako teren wypoczynku cesarzy, od XIX wieku jest jedną z najpopularniejszych destynacji turystycznych we Włoszech. Na Capri można się dostać korzystając ze statków regularnej żeglugi i statków wycieczkowych m.in. z Neapolu , Sorrento i Amalfi (➤ mapka)(➤ mapka).

Wyspa była zamieszkała już w czasach prehistorycznych. Na ślady obecności prehistorycznych zwierząt i ludzi natrafiono podobno już w czasach rzymskich podczas prowadzonych wówczas prac budowlanych; według Swetoniusza cesarz Oktawian August, świadom wartości znalezisk i wykopalisk, polecił je nawet gromadzić w sui generis muzeum paleontologii i paleoantropologii w ogrodach jednej ze swych rezydencji.


W VII wieku p.n.e. Capri została skolonizowane przez Greków, którzy już wcześniej zajęli wyspę Ischia (leżącą po przeciwnej stronie Zatoki Neapolitańskiej) i założyli kolonie na pobliskich terenach na stałym lądzie w rejonie dzisiejszego Neapolu. Gdy w VI wieku p.n.e. powstała kolonia Neapolis, będąca najpierw jednym z najważniejszych miast Magna Graecia, a później jednym z najważniejszych greckich ośrodków podporządkowanych Rzymowi, wyspa znalazła się i pozostawała przez stulecia w jej strefie wpływów. Sytuacja uległa zmianie dopiero w 29 roku p.n.e., gdy na Capri zatrzymał się wracający ze Wschodu Oktawian, który postanowił przejąć wyspę od Neapolis (wzamian za wyspę Ischia, zwaną wówczas Aenaria). Odtąd Capri było przez pewien czas wyspą cesarzy rzymskich, najpierw Oktawiana, który panował od 27 roku p.n.e. jako Imperator Caesar Augustus i często na Capri przebywał, później jego następcy, Tyberiusza, który panował od 14 roku n.e. (ostatnie dziesięć lat życia, od 27 do 37 roku n.e., spędzając na wyspie) i który zbudował tu 12 rezydencji nazwanych imionami bogów olimpijskich. Po śmierci Tyberiusza, chociaż jego następcy. m.in. Kaligula, bywali jeszcze na wyspie, Capri nie miało już takiego znaczenia, jak wcześniej.

Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego Capri przez pewien czas pozostawało pod kontrolą Neapolu, a następnie, w 866 roku, zostało przekazane przez cesarza Ludwika II księstwu (republice morskiej) Amalfi, by po upadku Amalfi dzielić przez stulecia, aż do zjednoczenia Włoch w drugiej połowie XIX wieku, zmienne i często trudne losy całego regionu. Ten okres dziejów Capri, choć pozostawił na wyspie liczne ślady, z turystycznego punktu widzenia nie ma szczególnego znaczenia, z wyjątkiem ostatnich lat przed zjednoczeniem Włoch, w pierwszej połowie XIX wieku, gdy, podobnie jak to miało miejsce w odniesieniu do wielu innych regionów Włoch, np. Wybrzeża Amalfi czy Sycylii, zaczęli wyspę odwiedzać pierwsi turyści.

W przypadku Capri ważną rolę odegrała wydana w 1838 roku książka Entdeckung der Blauen Grotte auf der Insel Capri Augusta Kopischa (1799-1853), poety i malarza niemieckiego, który w 1826 roku podczas pobytu na Capri, w towarzystwie przyjaciela, Ernsta Friesa (także malarza), i jednego z miejscowych rybaków, wyprawił się do podmorskiej jaskini, znanej dziś jako Lazurowa Grota (Grota Azzurra). Jaskinia była znana już Rzymianom (przekształcona przez cesarza Tyberiusza w nimfeum była połączona z jedną z jego willi); mieszkańcy wyspy także wiedzieli o jej istnieniu, lecz jej unikali wierząc, że zamieszkują ją duchy, czarownice, potwory, itp. Opublikowane przez Kopischa informacje, w szczególności o tym, w jaki sposób dowiedział się o jej istnieniu, o związanych z nią legendach i przesądach, trudnym dostępie, śladach świadczących o tym, że była znana i odwiedzana przez Rzymian, a przede wszystkim o jej niezwykłej kolorstyce, wzbudziły tak duże zainteresowanie, że grota stała się jedną z głównych ówczesnych destynacji turystycznych w regionie, a wykonane przez Kopischa szkice zapoczątkowały lawinę artystycznych, a później też fotograficznych przedstawień jaskini, traktowanej jako najważniejsza atrakcja i niemal symbol wyspy.


W drugiej połowie XIX wieku na Capri zaczęli się osiedlać pierwsi przybysze z kontynentalnych Włoch, Anglii, Niemiec, Skandynawii, ale też Stanów Zjednoczonych, kupując istniejące domy lub budując nowe, a w końcu XIX i w pierwszej połowie XX wieku Capri (podobie jak np. Wybrzeże Amalfi czy Taormina na Sycylii), było już jednym z najpopularniejszych terenów rezydencjonalnych arystokratów, artystów, pisarzy i innych znanych osób z całego świata.

Jedną z tych osób był szwedzki lekarz i pisarz Axel Munthe (1857-1949), który w końcu XIX wieku odrestaurował starą kaplicę poświęconą św. Michałowi (San Michele) stojącą na szczycie schodów, znanych jako Scala Fenicia, prowadzących z portu na północnym wybrzeżu wyspy do jednej z dwu istniejących na Capri miejscowości, znanej jako Anacapri, w miejscu, gdzie w czasach rzymskich znajdowała się jedna z willi Tyberiusza, i przekształcił całość we wspaniałą rezydencję, dziś dostępną dla turystów; wydana w 1929 roku autobiograficzna książka Munthego The Story of San Michele stała się jednym z największych bestsellerów XX wieku i przyczyniła się w tym stuleciu do spopularyzowania Capri jako destynacji turystycznej w co najmniej tak dużym stopniu, jak w wieku XIX wspomniana wyżej książka Kopischa o Lazurowej Grocie.

Dziś wyspę odwiedzają miliony turystów z całego świata, dla których prywatne rezydencje i luksusowe hotele są zapewne niedostępne, którzy jednak, podobnie jak pierwsi goście na Capri, mogą podziwiać jej malowniczą zabudowę, wspaniałą śródziemnomorską roślinność, niezwykłe widoki rozciągające się niemal z każdego miejsca, a także zachowane zabytki.



Wyspa Capri położona jest między Zatoką Neapolitańską i Zatoką Salerno , w pobliżu Półwyspu Sorrentyńskiego, oddzielona od niego cieśniną Bocca Piccola (➤ mapka)(➤ mapka). W odróżnieniu od niedalekiej wyspy Ischia i innych wysp archipelagu Wysp Flegrejskich nie jest pochodzenia wulkanicznego, lecz jest zbudowana ze skał wapiennych. Najwyższy szczyt, Monte Solaro , wznosi się na wysokość 589 m n.p.m.; blisko północno-wschodniego krańca wyspy znajduje się oznaczone marekrem wzgórze Monte Tiberio (334 m n.p.m.).

Capri obfituje w różnorodne formy skalne typowe dla terenów zbudowanych ze skał wapiennych, stanowiące dziś atrakcje turystyczne, do których można dotrzeć pieszo lub łodzią. Wspomniana wyżej tzw. Lazurowa Grota jest jedną z wielu jaskiń na Capri. Inną znaną jaskinią jest Grotta di Matermania (długa na 27 m, szeroka na 18 m i wysoka na 18 m) położona w pobliżu wschodniego wybrzeża wyspy, niedaleko Monte Tuoro , wzgórza wznoszącego się na wysokość 262 m n.p.m., znana, podobnie jak Lazurowa Grota, już w czasach rzymskich, i przekształcona przez cesarza Tyberiusza w luksusowe nimfeum (w pobliskiej zatoce znajdują się dwie inne jaskinie, Grotta Bianca i Grotta Meravigliosa, ze wspólnym wejściem znajdującym się powyżej poziomu morza). Markerem oznaczona jest charakterystyczna forma skalna (Arco Naturale) w kształcie kilkunastometrowego łuku, pod którym można przejść, będąca najprawdopodobniej pozostałością prehistorycznej jaskini. W pobliżu południowo-wschodniego krańca wyspy widoczne są ogromne wystające z morza skały, znane jako Faraglioni di Capri (zob. niżej).

Wyspa nie jest duża (jej powierzchnia wyspy wynosi 10,44 km², a obwód ok. 17 km), ale planując piesze wycieczki należy pamiętać o tym, że prawie wszystkie trasy będą wymagały pokonywania sporych różnic wysokości, co zwłaszcza w lecie nie będzie łatwe dla osób o przeciętnej kondycji. Do większości interesujących miejsc na wyspie można dotrzeć autobusem, statkiem wycieczkowym, wynajętą ładzią itp., ale trzeba wziąć pod uwagę, że z uwagi na ogromną liczbę turystów odwiedzających Capri, zwłaszcza w sezonie, raczej nie należy liczyć na to, że będzie można zabrać się z pierwszą grupą chętnych, a także z tym, że ceny usług nie należą na Capri do najniższych.

Capri dzieli się administracyjnie na dwie części. Jedną stanowi miasto i gmina Capri , zajmująca wschodnią część wyspy, drugą - miasto i gmina Anacapri , zajmująca położoną wyżej część zachodnią. Z uwagi na ukształtowanie terenu komunikacja między tymi dwiema częściami wyspy przez stulecia nie była zbyt łatwa: pierwsza droga jezdna z Capri do Anacapri powstała dopiero w 1874 roku. Dzisiaj z Marina Grande , portu położonego na północnym wybrzeżu wyspy, zaliczanego do gminy Capri, kręta i wąska droga, zwana Via Marina Grande, prowadzi do głównego skrzyżowania na wyspie, oznaczonego markerem , skąd jedna droga (Via Roma) prowadzi do Capri, druga (Via Privinciale Anacapri) - do Anacapri, a trzecia (Via Marina Piccola) do Marina Piccola , portu położonego na południowym wybrzeżu. Z Marina Grande do centrum Capri można się też dostać szynową koleją linową, której dolna stacja znajduje się niedaleko portu.



Do miejsc najczęściej odwiedzanych przez turystów - poza portem Marina Grande , do którego przybijają wszystkie statki przypływające z Neapolu, Sorrento czy Amalfi, należą: we wschodniej części wyspy - okolice głównego placu miasta Capri (zob. niżej), znanego jako La Piazetta, ogród botaniczny Giardini di Augusto (z nadzwyczajnymi widokami na Marina Piccola i Faraglioni ), oraz rejon jednej z największych willi rzymskich zbudowanych przez cesarza Tyberiusa, Villa Jovis , położony blisko północno-wschodniego krańca wyspy, zaś w zachodniej części - okolice Via Giuseppe Orlando, głównej ulicy Anacapri (zob. niżej), Lazurowa Grota , Villa San Michele , a także szczyt Monte Solaro , na który z Anacapri można wyjechać wyciągiem krzesełkowym.

Należy pamiętać, że choć wyspa jest niewielka i odległości między poszczególnymi wartymi odwiedzenia miejscami są teoretycznie nieduże, to jednak zobaczenie wszystkiego, co warto na Capri zobaczyć, w ciągu jednodniowej wycieczki jest raczej niemożliwe; albo więc planując taką wycieczkę trzeba program zwiedzania ograniczyć, albo zdecydować się na co najmniej jeden nocleg na wyspie.



Gmina Capri zajmuje powierzchnię 3,97 km² i liczy ok. 7,3 tys. mieszkańców. Historyczne centrum miasta Capri, z licznymi hotelami (w tym luksusowymi) i pensjonatami, restauracjami, kawiarniami i sklepami, leży między dwoma wzgórzami, Monte Tiberio i Monte Tuoro, na wysokości 142 m n.p.m.

Z Marina Grande można do centrum Capri dojść pieszo (planując taki spacer trzeba pamiętać o sporej różnicy wysokości) albo dojechać autobusem lub szynową koleją linową. Dolna stacja kolei znajduje się w pobliżu portu, zaś górna niedaleko słynnego głównego placu Capri, Piazza Umberto I (zwanego La Piazetta), który, mimo że leży właściwie na obrzeżach historycznego centrum, już w czasach rzymskich uchodził za najważniejszy plac miasta i miejsce spotkań. Taką samą rolę pełnił w późniejszych okresach dziejów miasta, ale w latach 30. XX wieku, gdy niejaki Raffaele Vuotto otworzył swój lokal, Gran Caffè Vuotto (pierwszy lokal ze stolikami wystawionymi na zewnątrz), w którym spotkać można było wielu ówczesnych celebrytów z całego świata, nabrał charakteru miejsca kultowego i do dziś taką rolę pełni. Markerem oznaczona jest stojąca przy placu wieża zegarowa, zaś markerem - stojący po przeciwnej stronie placu, na szczycie schodów, kościół św. Stefana (Chiesa di San Stefano), zaprojektowany przez znanego barokowego architekta z Neapolu, Francesco Antonio Picchiattiego i zbudowany w latach 1688-1695 (przez pewien czas, zanim Capri zostało w 1818 roku włączone do diecezji Sorrento, kościół pełnił nawet funkcję katdery). We wnętrzu warto zwrócić uwagę na podłogę, której część została wykonana z marmuru pochodzącego z jednej z dawnych willi cesarza Tyberiusza, oraz na posąg San Constanzo, patrona wyspy. Markerem oznaczony jest historyczny 5-gwiazdkowy hotel, Grand Hotel Quisisana, w którym zatrzymywał się jeden z najbogatszych w historii gości na wyspie, przemysłowiec niemiecki Friedrich Afred Krupp, o którym będzie jeszcze mowa niżej.

Markerem na mapce poniżej oznaczony jest zbudowany w 1928 roku główny port wyspy, Marina Grande, składający się z portu handlowego oraz przystani turystycznej. W Starożytności, za czasów greckich, była tu mała osada rybacka. Później Rzymianie zbudowali port, a niedaleko portu - Palazzo a Mare , wniesioną przez Oktawiana Augusta, później ufortyfikowaną przez Tyberiusza rezydencję, po której do naszych czasów przetrwało niewiele. Niedaleko portu, przy Via Marina Grande, stoi oznaczony markerem odrestaurowany w końcu XX wieku niewielki, zbudowany na planie krzyża greckiego w stylu bizantyńskim w V wieku na ruinach wcześniejszej budowli rzymskiej, poźniej przebudowany, kościół San Constanzo, jeden z najstarszych na wyspie, poświęcony żyjącemu w VII wieku biskupowi, patronowi Capri, który zmarł w pobliżu Marina Grande, gdy jego statek schronił się u brzegów Capri podczas burzy.

Najważniejszym zabytkiem położonym w pobliżu północno-wschodniego krańca wyspy jest oznaczona markerem Villa Jovis, największa ze wszystkich rzymskich rezydencji na Capri rezydencja wzniesiona przez Tyberiusza, który rządził z niej cesarstwem od 27 roku n.e., gdy jej budowa została ukończona, do śmierci w 37 roku n.e. Zajmująca powierzchnię ok 7 tys. m², stanowiąca zespół tarasów (o łącznej różnicy wysokości ok. 40 m) i stojących na nich budynków, leży w trudno dostępnym miejscu (wybranym przez cesarza być może ze względów bezpieczeństwa) niedaleko szczytu Monte Tiberio, ok. 2 km na północny wschód od centrum Capri.

Po drugiej stronie wyspy, na południowym wybrzeżu, znajduje się drugi ze wspomnianych wyżej portów na Capri, zwany Marina Piccola , istniejący już w Starożytności i nawet wcześniejszy niż Marina Grande, używany przez Oktawiana Augusta i Tyberiusza. Od skrzyżowania do portu prowadzi używana przez autobusy i samochody Via Marina Piccola. Port jest dobrze widoczny z pięknego ogrodu botanicznego znanego dziś jako Ogrody Augusta (Giardini di Augusto), pierwotnie (do 1918 roku) noszącego nazwę Ogrodów Kruppa, od nazwiska Friedricha Alfreda Kruppa, na którego zlecenie ogród powstał.

Z centrum Capri, od Piazza Umberto I można dojść do Ogrodów Augusta kierując się najpierw na południowy wschód, w stronę wspomnianego już hotelu Grand Hotel Quisisana , w którym Krupp, spędzający na Capri każdego roku kilka miesięcy, zwykł się zatrzymywać, a następnie na południowy zachód. Z Ogrodów Augusta rozciąga się wspaniały panoramiczny widok od Monte Solaro , przez zatokę, nad którą leży Marina Piccola , do słynnych Faraglioni di Capri . Markerem oznaczony jest dawny zakon kartuzów (Certosa di San Giacomo), założony w XIV wieku przez Giacomo Arcucciego, sekretarza królowej Neapolu Joanny I d'Anjou, kilkakrotnie niszczony przez piratów i odbudowywany, w XVI i XVII wieku ufortyfikowany, w 1808 roku zamknięty (dziś w zabudowaniach kartuzji mieści się biblioteka miejska oraz muzeum poświęcone Karlowi Wilhelmowi Diefenbachowi, zmarłemu na Capri w 1913 roku niemieckiemu malarzowi i działaczowi społecznemu, pionierowi nudyzmu, pacyfizmu, wegetarianizmu, ideologii "życia zgodnie z naturą", itp.). Z rejonu Ogrodów Augusta i kartuzji do Marina Piccola prowadzi wykuta w klifie w latach 1900-1902 Via Krupp, widowiskowa ścieżka o deniwelacji ok. 100 m (niebezpieczna z powodu spadających kamieni i często zamknięta).

Faraglioni, formacje skalne o charakterystycznych kształtach wypiętrzające się z morza w pobliżu lądu, występują w kilku rejonach Włoch, m.in. w pobliżu Capri, na wybrzeżu Adriatyku w regionie Apulii, a także w pobliżu brzegów Sycylii, w zatoce Golfo di Castellamare i na wybrzeżu Morza Jońskiego na północny wschód od Katanii (zob. Aci Trezza). Faraglioni di Capri - to trzy ogromne wystające z morza skały: Faraglione di Terra (Saetta), skała wysoka na 109 m połączona z lądem stałym, wysoka na 82 m skała zwana Faraglione di Mezza (Stella) z kilkudziesięciometrową bramą, przez którą mogą przepłynąć niewielkie statki wycieczkowe oraz najbardziej oddalona od stałego lądu, wysoka na 106 m skała Faraglione di Fuori (o Scopolo), na której żyje rzadki podgatunek jaszczurki o szczególnym kolorze, zwanej po włosku lucertola azzurra ("lazurowa"). Do Faraglioni di Capri zalicza się też niższą i nieco oddaloną skałę zwaną Lo Scoglio del Monacone, na której znajdują się pozostałości budowli z czasów rzymskich o nieznanym przeznaczeniu.



Gmina Anacapri zajmuje zachodnią część wyspy, o powierzchni 6,47 m², i liczy ok. 6,7 tys. mieszkańców. Jest położona wyżej niż Capri (stąd przedrostek "ana"), na wysokości ok. 275 m n.p.m. Z Marina Grande do miejscowości Anacapri prowadzi wąska i kręta droga nosząca do skrzyżowania nazwę Via Marina Grande, a dalej - Via Provinciale Anacapri, która w miejscu oznaczonym markerem , już w granicach miasta Anacapri, zmienia nazwę na Via Giuseppe Orlandi, skręcając pod kątem prostym na połudnowy zachód, w stronę głównego placu Anacapri, Piazza Vittoria . Markerem oznaczona jest dolna stacja wyciągu krzesełkowego na Monte Solaro (dojście po schodkach); idąc stąd ulicą Via Capodimonte można po kilku minutach dojść do wspomnianej już słynnej rezydencji znanej jako Villa San Michele.

Via Giuseppe Orlando za Piazza Vittoria skręca nieco na zachód i - jako ciąg pieszy - biegnie przez historyczne centrum Anacapri, mniej więcej po tej samej linii, wzdłuż której, w przeciwnym kierunku, idzie Via Capodimonte. Warto przejść Via Giuseppe Orlando do końca, aż do placu zwanego Piazza Diaz, przy którym stoi główny kościół Anacapri, Santa Sofia . Kościół, zbudowany w 1510 roku, przejął funkcję kościoła parafialnego od kościoła Santa Maria di Costantinopoli z XI wieku, wciąż istniejącego, oznaczonego markerem . Jakieś 100 m na północ od kościoła Santa Sofia, kilkadziesiąt metrów na północny zachód od Via Giuseppe Orlandi, przy Piazza San Nicola, stoi barokowy kościoł św. Michała Archanioła (San Michele), zbudowany w latach 1698-1719, słynny z majolikowej posadzki z malowidłem przedstawiającym wygnanie Adama i Ewy z raju. Mniej więcej w połowie drogi między Piazza Vittoria a Piazza Diaz przy Via Giuseppe Orlando stoi eklektyczny budynek w kolorze czerwieni pompejańskiej zwany Casa Rossa, zbudowany w latach 1876-1898 dla ekscentrycznego amerykańskiego pułkownika Johna Claya McKowena, później należący do jego spadkobierców i innych osób prywatnych, dziś służący jako będące własnością gminy Anacapri muzeum (m.in. z kolekcją przedstawiających wyspę obrazów z XIX i XX wieku, a także z posągami z czasów rzymskich, znalezionymi w latach 60. i 70. XX wieku w położonej na terenie gminy Anacapri Lazurowej Grocie (Grota Azzurra), jednej z największych i najsłynniejszych atrakcji gminy i całej wyspy Capri).

Grotta Azzurra leży blisko północno-zachodniego krańca wyspy. Jak wspomniano, była znana już Rzymianom - cesarz Tyberiusz przekształcił ją w nimfeum należące do jednej z jego rezydencji, Villa Damecuta (której pozostałości można oglądać w miejscu oznaczonym markerem ), ozdobione m.in. posągami (z których trzy znajdują się dziś w Anacapri w Casa Rossa, a są przesłanki, by sądzić, że co najmniej kilka innych czeka dopiero na wydobycie z wody) i innymi elementami dekoracyjnymi. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego jaskinia, choć mieszkańcy wyspy wiedzieli o jej istnieniu, nie była odwiedzana, aż do lat 30. XIX wieku, gdy jej "odkrycia" dokonał August Kopisch, o czym była już mowa wyżej. W pobliże groty mozna dojść lub dopłynąć łodzią; do wnętrza (o ile w ogóle pozwala na to stan morza) można się dostać tylko małą łódką, mogącą przepłynąć przez niewielki otwór) o szerokości ok. 2 m i wysokości zaledwie ok. 1 m) znajdujący się na poziomie lustra wody. Turystom pokazuje się jedną z sal jaskini, długą na ok. 60 m i szeroką na ok. 25 m, zalaną "lazurowym" światłem. Zjawisko to bierze się stąd, że jaskinia jest oświetlona światłem słonecznym dostającym się do jej wnętrza przez wodę. Dokładniej mówiąc, światło przedostaje się do wnętrza Lazurowej Groty przez dwa otwory: jednym jest ten, przez który się do niej wpływa, zaś drugim - otwór położony niżej, pod wodą, oddzielony od otworu wejściowego parometrową warstwą skały, ale znacznie większy od pierwszego, co powoduje, że stanowi główne źródło światła w jaskini. Grotta Azzura nie jest oczywiście jedyną, w której turyści mogą podziwiać tego rodzaju efekty: "lazurowych", "szmaragdowych" itp. jaskiń na świecie jest wiele, a jedną z nich jest choćby położona niedaleko Capri, w pobliżu miejscowości Conca dei Marini na Wybrzeżu Amalfi tzw. Grotta dello Smeraldo (zob. Amalfi); niewątpliwie jednak Lazurowa Grota na Capri, odwiedzana w ostatnich latach przez ponad 250 tys. osób rocznie, jest jedną z najsłynniejszych atrakcji turystycznych tego rodzaju w skali światowej.

Drugim, bodaj równie sławnym zabytkiem Anacapri jest wspomniana wyżej Villa San Michele , dawna rezydencja szwedzkiego lekarza i pisarza Axela Munthe, który, zamierzając znaleźć na Capri miejsce, w którym można by się osiedlić, w 1895 roku kupił ruiny kaplicy poświęconej św. Michałowi (San Michele) stojącej na szczycie schodów prowadzących z okolic portu Marina Grande do Anacapri, oraz, jak się okazało w trakcie prowadzonych prac restauracyjnych, również na ruinach jednej z willi wzniesionych na wyspie w czasach rzymskich. Całość została ostatecznie przekształcona we wspaniałą rezydencję znaną dziś jako Villa San Michele, co Munthe opisał w wydanej w 1929 roku książce The Story of San Michele. Nawiasem mówiąc, jej budowa z różnych powodów trwała długo, a z drugiej strony Munthe nie mógł z niej w pełni korzystać, bowiem z powodu choroby oczu musiał unikać ostrego światła (dlatego przez pewien czas rezydował w Torre Materita , średniowiecznej wieży zbudowanej przez mnichów z Certosa di San Giacomo, położonej przy drodze prowadzącej z Anacapri do latarni morskiej na Punta Carena , na południowo-zachodnim krańcu wyspy).

Dzisiaj rezydencja Munthego jest własnością szwedzkiej fundacji, która przekstałciła ją w muzeum; w lecie organizowane są tu też koncerty muzyki kameralnej. Z Villa Sam Michele i otaczającyh ją ogrodów, rozciągają się wspaniałe widoki na Capri, Półwysep Sorrentyński, Zatokę Neapolitańską i Wezuwisza.

Szczególną atrakcją Anacapri jest możliwość wyjazdu wyciągiem krzesełkowym na Monte Solaro , najwyższą górę na wyspie, wznoszącą się na wysokość 589 m n.p.m. Ze szczytu rozciągają się wspaniałe widoki na wschód, w stronę Monte Tiberio, Monte Tuoro i leżące między nimi miasto Capri, ale też na południowe wybrzeża wyspy, w szczególności na klify między Marina Piccola i Monte Solaro (Z Monte Solaro widoki, głównie na południową stronę wyspy, widać stamtąd m.in. Capri, Monte Tiberio z Villa Iovis, południowe klify w rejonie Marina Piccola oraz na Faraglioni. Markerem oznaczona jest położona na zboczach Monte Solaro (w miejscu, gdzie w Starożytności znajdowała się świątynia poświęcona Wenus) pustelnia Eremo di Santa Maria a Cetrella z XV wieku (później rozbudowana), będąca przez stulecia celem pielgrzymek.

• Warto wiedzieć, że w końcu lat 90. XIX wieku i w pierwszych dekadach XX wieku Capri stało się szczególnie popularne wśród osób o niestandardowej orientacji seksualnej, homoseksualnych i biseksualnych, a także wśród rozmaitego rodzaju ekscentryków, stanowiąc dla nich stosunkowo bezpieczne miejsce do w miarę swobodnego życia. Należał do tej grupy m.in. Friedrich Alfred Krupp, o którym już mówiliśmy wyżej: zbudowana na jego zlecenie Via Krupp oficjalnie miała służyć jako droga łącząca Grand Hotel Quisisana z portem, w którym cumowały jachty Kruppa, z zamiłowania oceanografa; w rzeczywistości można nią było dojść też do wykutego w skale pied-à-terre (znanego jako la grotta di Fra' Felice), gdzie podobno organizowane były orgie (Krupp zmarł w 1902 roku, prawdopodobnie śmiercią samobójczą, w tydzień po opublikowaniu w socjaldemokratycznej gazecie "Vorwärts" artykułu oskarżającego go o utrzymywanie homoseksualnych związków z miejscowymi mężczyznami). W tym samym roku o homoseksualizm został oskarżony przez sąd i skazany Christian Wilhelm Allers (1857-1915), niemiecki rysownik, malarz i litograf, który miał rezydencję na Capri od początku lat 90. XX wieku i który opuścił wyspę, by uniknąć więzienia. Inny znanym rezydentem na Capri był baron Jacques d'Adelsward Fersen (1880-1923), pisarz i poeta francuski, który po skandalu obyczajowym z udziałem uczniów wyjechał z Paryża i zamieszkał na Capri, gdzie mieszkał do śmierci w roku 1923 (pozostała po nim rezydencja, Villa Lysis, zbudowana w 1905 roku w pobliżu Villa Iovvis, jest dziś jedną z atrakcji turystycznych wyspy. Mieszkał i zmarł w 1952 roku na Capri Norman Douglas, brytyjski pisarz, skandalista, autor m.in. wydanej w 1917 roku powieści South Wind; bywali tu też Somerset Maugham, Oscar Wilde, i wielu innych. Do osób co najmniej ekscentrycznych należeli wspomniany wyżej Karl Wilhelm Diefenbach (i paru innych austriackich malarzy, którzy w ślad za nim oprzybyli na Capri), a także słynna markiza Luisa Casati (1881-1857), która w latach 1919-1920 mieszkała w Villa San Michele.