Marbella

Miasto (ok. 140 tys. mieszkańców) w południowej Hiszpanii, w Andaluzji, w prowincji Malaga, położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego, 583 km na południe od Madrytu, niecałe 190 km na południowy wschód od Sewilli , stolicy Andaluzji, 62 km na południowy zachód od Malagi , stolicy prowincji (➤ mapka)(➤ mapka). Port rybacki oraz jedna z najważniejszych międzynarodowych miejscowości turystycznych na odcinku wybrzeża Morza Śródziemnego znanym jako Costa del Sol.

Tereny, na których leży dzisiejsza Marbella, były zamieszkałe już w czasach prehistorycznych; wiadomo też, że tam, gdzie dziś znajduje się stare miasto Marbelli, w starożytności istniała osada rzymska (w pobliżu Marbelli zachowały się pozostałości rzymskiego mostu przez niewielką rzeczkę, będącego niegdyś elementem drogi Via Augusta z Rzymu do Kadyksu), a później osada arabska. Po tym, jak miejscowość przeszła, w 1485 roku, w ręce "królów katolickich", Ferdynanda II Aragońskiego i Izabeli I Kastylijskiej, uzyskała prawa miejskie i stała się stolicą otaczającego miasto regionu: w tym czasie powstały struktury miejskie (takie, jak Plaza de los Naranjos i otaczające go budynki) tworzące dziś zwiedzaną przez turystów starówkę Marbelli; miasto jednak przez stulecia funcjonowało jako port rybacki i nie było szerzej znane.

Chociaż pierwsze hotele powstały w Marbelli na przełomie drugiej i trzeciej dekady XX wieku, turystyczna historia miejscowości zaczęła się dopiero pod koniec pierwszej połowy tego stulecia - gdy w 1943 roku hiszpański arystokrata, Ricardo Soriano y Scholtz von Hermensdorff (1883-1973), urodzony w Salamance, przeprowadził się na wybrzeże, kupił posiadłość położoną między Marbellą a San Pedro de Alcántara, tworząc później wokół swej rezydencji zalążki infrastruktury turystycznej i popularyzując skutecznie rejon wśród znajomych. Po wojnie zaczęli tu przybywać kolejni znakomici goście - odwiedzając najpierw słynny Marbella Club (otwarty w 1954 roku), założony przez kuzyna Ricarda Soriano, później kupując własne rezydencje lub korzystając z szybko rozbudowującej się sieci hoteli dla najbardziej wymagających i najbogatszych gości.

W latach 60. XX wieku zbudowano luksusowy port jachtowy Puerto Banús, otwarty w 1970 roku w obecności Juana Carlosa (późniejszego króla Hiszpanii, wówczas księcia Asturii), Rainiera III, księcia Monako i jego małżonki, Grace Kelly, i innych osobistości. W latach 70. XX wieku (warto może przypomnieć, że były to ostatnie lata panowania w Hiszpaniii generała Franco) Marbella gościła m.in. byłego dyktatora Kuby, Fulgencia Batistę (który, zmuszony do ucieczki z Kuby, najpierw znalazł schronienie w rządzonej wówczas przez Antónia Salazara Portugalii, a później przeniósł się na Costa del Sol, gdzie zmarł w miejscowości Guadalmina niedaleko Marbelli), słynnego amerykańskiego finansistę Marca Richa, oskarżonego w 1983 roku o unikanie płacenia podatków (uniewinnionego przez prezydenta Clintona w 2001 roku), a także dysponujących nieograniczonymi środkami finansowymi gości z krajów arabskich.

W latach 80. XX wieku sława Marbelli jako miejsca, gdzie mają rezydencje i wypoczywają członkowie rodzin królewskich, arystokraci, finansiści oraz przedstawiciele elit intelektualnych i artystycznych, z różnych przyczyn przygasła. Marbella wciąż jednak pozostaje jedną z najbardziej eksluzywnych miejscowości wypoczynkowych w Europie, zamieszkiwanych lub odwiedzanych przez różnego rodzaju celebrytów (a z drugiej strony także przez osoby skłonne raczej do pozostawania w cieniu, choć dysponujące ponadprzeciętnymi środkami finansowymi), a odcinek szosy N340, stanowiący przedłużenie w kierunku zachodnim Avenida Ramon y Cayal , prowadzące w kierunku wspomnianego wyżej portu Puerto Banús, nazywany jest "złotą milą" (choć w rzeczywistości jest długi na jakieś 4 mile, około 6,5 km), ponieważ tu właśnie znajdują się posiadłości i rezydencje najbogatszych miłośników tego odcinka Costa del Sol (np. pałac króla Arabii Saudyjskiej), a nieruchomości w tych okolicach osiągają ceny odpowiednie dla bardzo ograniczonej grupy osób nimi zainteresowanych.


Warto jednak pamiętać, że Marbella, poza propozycjami dla tak szczególnych gości, obsługuje dziś również masowy ruch turystyczny - oferując tysiącom odwiedzających parędziesiąt kilometrów plaż i nadmorskich promenad, parki, przystanie jachtowe, kilka interesujących zabytków, zróżnicowaną infrastrukturę noclegową i gastronomiczną, a także repertuar imprez dostępnych dla osób o przeciętnych możliwościach finansowych.

Za główną ulicę w centrum Marbelli uchodzi Avenida Ramón y Cajal , a za główny plac - położony na północ od niej Plaza de los Naranjos , obsadzony drzewkami pomarańczowymi (stąd nazwa), zaprojektowany w stylu kastylijskiego Renesansu.

Stoją przy nim co najmniej trzy godne uwagi budynki: od strony północnej renesansowy ratusz z 1568 roku, od zachodu XVII-wieczne merostwo , Casa del Corregidor (warto zwrócić uwagę na gotyckie i renesansowe elementy jego fasady, a we wnętrzu na sufit w stylu mudejar oraz na freski), wreszcie Ermita de Nuestra Señor Santiago , mała kaplica, pochodząca prawdopodobnie z XV wieku i będąca jednym z najstarszych obiektów sakralnych miasta.

Niedaleko Plaza de los Naranjos, na południowy wschód, stoi XVII-wieczny barokowy kościół, Iglesia de Santa María de la Encarnación , a nieco dalej, na północ, świątynia znana jako Ermita del Santo Cristo de la Vera Cruz , zbudowana w XV wieku i przebudowana w XVIII wieku. Markerem oznaczone jest mieszczące się w dawnym szpitalu interesujące muzeum grafiki (Museo del Grabado Español Contemporáneo).

Na południe od Avenida Ramón y Cajal znajduje się Paseo de la Alameda , mały ogród botaniczny z charakterystycznymi ławkami zdobionymi ceramiką. Stąd w stronę morza, plaży i jednej z dwu przystani jachtowych w Marbelli, oznaczonej markerem prowadzi wyłączona z ruchu samochodowego Avenida del Mar , z fontannami i rzeźbami wykonanymi według projektów Salvadora Dalego.