Galeria zdjęć
Do połowy XX wieku Tignes było małą górską osadą położoną w górnej części doliny Tarentaise [Vallée de la Tarentaise] - doliny rzeki Izery [Isère], lewego dopływu Rodanu. Konstrukcja wielkiej zapory (i elektrowni wodnej) na Izerze, zwanej zaporą Chevril [Barrage du Chevril] lub zaporą Tignes [Barrage de Tignes], ukończona w 1952 roku, oznaczała zniszczenie i zatopienie miejscowości (pozostałości dawnego Tignes można podobno zobaczyć, gdy prowadzone są okresowe prace konserwacyjne i zbiornik Lac du Chevril jest opróżniany).
W 1956 roku, w pobliżu położonego niedaleko zapory naturalnego jeziora Lac de Tignes , najpierw od północy na wysokości 2100 m n.p.m., potem jeszcze nieco wyżej, kilka kilometrów dalej na południe (dzisiejsze Tignes Val Claret ) zaczęto budować stację narciarską (której dzisiejszy wygląd odzwierciedla zmieniające się w czasie przekonania architektów, jak taka stacja powinna wyglądać - od betonowych wieżowców do rezydencji bardziej przypominających tradycyjną zabudowę miejscowości alpejskich).
Dziś ośrodek znany jako Tignes - to właściwie zespół pięciu połączonych miejscowości, z których tylko pierwsza jest miejscowością historycznie istniejącą, zaś pozostałe cztery powstały w związku z budową zapory i stacji narciarskiej: Tignes-les-Brévières i Tignes-les-Boisses na północ od zapory (w Tignes Les Boisses zbudowano replikę oryginalnego kościoła stojącego kiedyś w Tignes) oraz Tignes Le Lavachet , Tignes le Lac i Tignes Val Claret , na południowy zachód od zapory.
Z kolei cały ośrodek Tignes, wraz z pobliską stacją Val d'Isère , stanowią region narciarski znany jako Espace Killy (od nazwiska Jeana Claude'a Killy'ego, który zdobył trzy złote medale olimpijskie w narciarstwie alpejskim w 1968 w Grenoble), oferujący amatorom sportów zimowych blisko 100 wyciągów różnego typu oraz ok. 140 tras o łącznej długości ok. 300 km, o różnej skali trudności (od tras przeznaczonych dla średniozaawansowanych do słynnej trasy Face Olympique de Bellevarde w Val d'Isere przygotowanej jako trasa zjazdu na zimową olimpiadę w Albertville w roku 1992 i uchodzącej za jedną z najtrudniejszych tras zjazdowych, obok tras we włoskiej Cortinie d'Ampezzo, szwajcarskim Wengen czy austriackum Kitzbühel). Region słynie też z możliwości uprawiania narciarstwa pozatrasowego, a wysokość, na której położone są tereny narciarskie (od ok. 1500 m n.p.m. do blisko 3500 m n.p.m.), w tym trasy na lodowcach (na zboczach La Grande Motte w Tignes i Pissaillas Glacier w Val d'Isere), sprawia, że można tu jeździć na nartach cały rok.