Cap de Creus

Cap de Creus - to górzysty półwysep położony w najbardziej na północny wschód wysuniętej cześci Katalonii, w komarce Alt Empordà, na Costa Brava. Przylądek Creus jest oddalony o 180 km na północny wschód od Barcelony , 82 km na północny wschód od Girony , 43 km od Figueres , stolicy komarki, ok. 40 km od Portbou w pobliżu granicy francuskiej (➤ mapka)(➤ mapka). Część półwyspu zajmuje park krajobrazowy - Parc Natural Cap de Creus; położone na wybrzeżu miejscowości należą do najpopularniejszych destynacji turystycznych na Costa Brava.

Przylądek Creus jest najdalej na wschód wysuniętym punktem Półwyspu Iberyjskiego; markerem oznaczona jest stojąca w pobliżu przylądka, zbudowana na fundamentach rzymskiej wieży sygnałowej latarnia morska, będąca popularnym celem wycieczek - z okolic latarni roztacza się wspaniały widok. Część półwyspu została w 1998 roku uznana za park krajobrazowy i rezerwat przyrody, Parc Natural del Cap de Creus, zajmujący ponad 100 km² lądu i ok. 30 km² wody. Górzysty teren półwyspu, narażony na często wiejący z północy lub północnego zachodu zimny wiatr (tramontana), z niezwykle urozmaiconymi formami skalnymi, jest wyjątkowo malowniczy; podobnie dzikie, skaliste wybrzeże z licznymi małymi zatoczkami dostępnymi często jedynie z wody. Siedziba parku mieści się w dawnym klasztorze benedyktynów, Sant Pere de Rodes , który sam w sobie jest jedną z większych atrakcji regionu (zob. niżej).

Głównymi miejscowościami na wybrzeżu Cap de Creus są El Port de la Selva , Cadaques oraz Roses .

• 
  Sant Pere de Rodes - to dawny klasztor benedyktyński, stojący na wysokości ok. 500 m n.p.m. na zboczu góry Verdera w paśmie Serra de Rodes, w odległości kilku kilometrów od centrum El Port de la Selva (dojazd drogą GIP-6041). Z okolic klasztoru rozciąga się spektakularny widok. Cały kompleks, wzniesiony na tarasach wykorzystujących naturalne ukształtowanie terenu, składajacy się z kościoła, klasztoru i zabudowań klasztornych, uważany jest za jeden z najwybitniejszych przykładów romańskiej architektury średniowiecznej Katalonii. Początki klasztoru, jako niezależnego opactwa benedyktyńskiego funkcjonującego na terenie istniejącego przez kilka stuleci hrabstwa Empúries (obejmującego w przybliżeniu tereny dzisiejszej komarki Alt Empordà) sięgają połowy X wieku (choć istnieją legendy opisujące założenie klasztoru już w VII wieku). Okres rozkwitu opactwa i klasztoru jako celu pielgrzymek trwał mniej wiecej do XIV wieku; poźniej klasztor z różnych powodów zaczął podupadać i wreszcie na przełomie XVIII i XIX wieku został opuszczony. Odrestaurowany w XX wieku, pełni dziś funkcję siedziby parku krajobrazowego i rezerwatu, ale stanowi też sam przez się jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych na jego terenie.
  
  Markerem oznaczone są ruiny zamku Sant Salvador de Verdera, który zapewniał niegdyś klasztorowi ochronę; w pobliżu znajdują się też ruiny średniowiecznego, opuszczonego miasteczka Sante Creu de Rodes .