Costa Brava

Costa Brava ("Dzikie Wybrzeże") - to długi na prawie 220 km północny odcinek hiszpańskiego wybrzeża Morza Śródziemnego, położony w prowincji Girona, w Katalonii, miedzy ujściem do morza rzeki Tordera, na południowy zachód od Blanes , do granicy z Francją, na północ od Portbou (➤ mapka)(➤ mapka). Od lat 60. XX wieku Costa Brava jest jednym z najważniejszych regionów turystycznych Katalonii i całej Hiszpanii, słynącym z korzystnego klimatu, wyjątkowej malowniczości krajobrazów, pięknych plaż, doskonałych warunków do uprawiania wszelkiego rodzaju sportów wodnych, wielu interesujących zabytków, a także rozwiniętej infrastruktury noclegowej i gastronomicznej. Dojazd do większości miejscowości położonych na wybrzeżu Costa Brava nie jest tak łatwy, jak np. w Andaluzji do miejscowości położonych na Costa del Sol lub na wybrzeżu na południowy zachód od Barcelony . Mniej więcej wzdłuż wybrzeża, od Barcelony przez Gironę , stolicę prowincji, do granicy francuskiej biegnie wprawdzie autostrada AP-7, ale w pewnej odległości od wybrzeża (parudziesięciu lub nawet kilkudziesięciu kilometrów); chcąc dojechać nad morze, trzeba korzystać z dróg lokalnych, w wielu przypadkach wąskich, krętych i niezbyt wygodnych, chociaż, z drugiej strony, na ogół niezwykle malowniczych, z licznymi punktami widokowmi, w których można się zatrzymać, i z tego powodu godnych polecenia (➤ mapka)(➤ mapka).

Rejon wybrzeża Costa Brava był zamieszkały już w czasach prehistorycznych, później był kolonizowany przez Greków, a następnie znalazł się pod kontrolą Rzymu. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego przez pewien czas rządzili tu Wizygoci, a w VIII wieku zaczął się niedługi okres panowania Arabów, po którym już w IX wieku (inaczej niż w odniesieniu do południowej części Półwyspu Iberyjskiego, gdzie rekonkwista dotarła znacznie później) Katalonia znalazła się pod kontrolą państwa Franków.

W Średniowieczu i nawet jeszcze w pierwszych stuleciach czasów nowożytnych miejscowości zaliczane dziś do Costa Brava były - z obawy przed atakami piratów - zakładane często na wzgórzach, w pewnej odległości od wybrzeża. Później, gdy tego rodzaju niebezpieczeństwo minęło, zaczęły powstawać liczne miejscowości położone nad samym morzem, które jednak przez długi czas, aż do połowy XX wieku, funkcjonowały na ogół jako małe, szerzej nieznane wioski rybackie (inaczej niż np. na francuskiej czy włoskiej Riwierze, gdzie turyści przyjeżdżali w tym czasie już od co najmniej 100 lat). Sytuacja uległa zmianie w latach 50. i 60. XX wieku, gdy rząd hiszpański i lokalni przedsiębiorcy dostrzegli potencjał turystyczny regionu i zaczęli inwestować w jego infrastukturę, przyjmując, dla celów promocyjnych, nazwę Costa Brava (której jako pierwszy użył w 1908 roku dziennikarz Ferran Agulló i Vidal w jednym z artykułów opublikowanych w dzienniku "La Veu de Catalunya" publikowanym w Barcelonie w latach 1899-1937). Podobnie jak to miało miejsce w przypadku Costa del Sol, katalońskie wybrzeże Morza Śródziemnego zaczęło się szybko przekształcać w ciągnący się kilometrami pas hoteli, pensjonatów, restauracji, klubów, portów jachtowych i plaż, a także, w niektórych okolicach, w zespoły letnich, bardziej lub mniej luksusowych rezydencji, kupowanych lub budowanych przez osoby dysponujące odpowiednimi środkami finansowymi.

W porównaniu z niektórymi innymi turystycznymi regionami Hiszpanii Costa Brava nie obfituje w zabytki, chociaż np. słynny dolmen Puigsesforques zachowany w pobliżu Sant Antoni de Calonge, ruiny greckiego i rzymskiego miasta w pobliżu Sant Martí d'Empúries czy pozostałości benedektyńskiego klasztoru Sant Per de Rodes z X wieku (zob. El Port de la Selva) należą bez wątpienia do największych atrakcji całego hiszpańskiego wybrzeża Morza Śródziemnego. O turystycznej atrakcyjności Costa Brava stanowi jednak raczej przyroda regionu - wyjątkowa malowniczość linii brzegowej, z licznymi małymi zatoczkami otoczonymi przez strome klify, ok. 200 większych i mniejszych plaż (w tym wiele długich i szerokich pięknych plaż piaszczystych) i czyste wody przybrzeżne zachęcające do uprawiania wszelkiego rodzaju sportów wodnych. Warto pamiętać też o czterech wartych zwiedzenia ogrodach botanicznych, dwóch w Blanes (Jardí Botànic Marimurtra i Pinya de Rosa), Jardines de Santa Clotilde w Lloret de Mar, oraz Jardí Botànic de Cap Roig w Callela de Palafrugell , a także o słynnej kuchni katalońskiej i licznych organizowanych w sezonie letnim imprezach, w tym różnego rodzaju festiwalach muzycznych.

Wybrzeże Costa Brava leży w całości w prowincji Girona, w trzech komarkach: odcinek południowy w komarce Selva, środkowy w komarce Baix Empordà, północny w komarce Alt Empordà, graniczącej z Francją.

Stolica komarki Selva, Santa Coloma de Farners , licząca ok. 12,5 tys. mieszkańców, leży prawie 30 km od morza i nie ma większego znaczenia turystycznego. Główne miejscowości nadmorskie - to Blanes , Lloret de Mar (miejscowość zdolna do przyjęcia w sezonie letnim ok. 150 tys. gości) oraz Tossa de Mar .

Stolica komarki Baix Empordà, La Bisbal d'Empordà (niecałe 11 tys. mieszkańców), położona ok. 20 km od morza, także nie uchodzi za szczególnie interesującą destynację turystyczną, chociaż warto wiedzieć, że jest ważnym ośrodkiem produkcji ceramiki oraz tradycyjnym ośrodkiem ludowego tańca katalońskiego, sardany. Najważniejsze nadmorskie miejscowości turystyczne komarki Baix Empordà - to Sant Feliu de Guíxols , Platja d'Aro (nadmorska część miasta Castell-Platja d'Aro), Sant Antoni de Calonge (położona nad morzem część gminy Calonge), Palamós , Palafrugell (największe miasto komarki, liczące ok. 23 tys. mieszkańców, położone ok. 5 km od morza, obejmujące kilka znanych nadmorskich miejscowości turystycznych, w tym Llafranc i Tamariu), Begur , L'Estartit (miejscowość, w pobliżu której leży mały archipelag wysp Medes - Illes Medes ) oraz L'Escala .

Najbardziej na północ wysunięty odcinek wybrzeża Costa Brava należy do komarki Alt Empordà, której stolica, Figueres (ok. 50 tys. mieszkańców), jest znana przede wszystkim jako miejsce urodzenia Salvadora Dalego i jeden z trzech wierzchołków tzw. "trójkąta Dalego". Najważniejsze miejscowości nadmorskie - to Sant Martí d'Empúries (miejscowość położona w pobliżu słynnych ruin greckiego, a póżniej rzymskiego miasta ᾽Εμπόριον / Emporiae, którego początki sięgają pierwszej połowy VI wieku p.n.e.), Sant Pere Pescador , Empuriabrava (część gminy Castelló d'Empúries, słynąca z jednego największych portów jachtowych w skali światowej), Roses (miejscowość położona na północnym krańcu zatoki znanej jako Golf de Roses i na południowym wybrzeżu półwyspu Cap de Creus ), Cadaques (miejscowość słynąca z pięknego położenia, malowniczej zabudowy, a także z Muzeum Dalego, który w latach 1930-1982 mieszkał w pobliskim Port Lligat), El Port de la Selva , Llanca , Colera , wreszcie Portbou .


Blanes - to dość duże (ok. 40 tys. mieszkańców) miasto, położone 71 km na północny wschód od Barcelony, 43 km na południe od Girony. Jest nazywane "bramą do Costa Brava" (Portal de la Costa Brava), jako najbardziej na południe położona miejscowość na tym odcinku hiszpańskiego wybrzeża Morza Śródziemnego.

Główną atrakcją turystyczną Blanes jest bardzo długa, choć niezbyt szeroka, piaszczysta plaża, wzdłuż której biegnie promenada nadmorska. Do atrakcji miasta zalicza się też ogrody botaniczne: Jardí Botànic Marimurtra (odwiedzany podobno przz 300 tys. osób rocznie), oraz położony nieco dalej na północny wschód ogród Pinya de Rosa. Będąc w Blanes warto zobaczyć sięgający XIV wieku gotycki kościół Santa Maria; warto też dotrzeć do pozostałości gotyckiego zamku, zwanego Castillo de Sant Joan (którego budowę rozpoczęto w XII wieku), na wzgórzu nad portem i starym miastem, skąd rozciąga się ładny widok na miasto i wybrzeże.

Warto też wiedzieć, że corocznie między 21 a 27 lipca w Blanes odbywa się festiwal św. Anny i św. Joachima (Fiesta mayor o fiestas de Santa Anna y Sant Joaquim), którego punktem kulminacyjnym jest międzynarodowy konkurs ogni sztucznych, przyciągający każdorazowo tłumy turystów.




Lloret de Mar, podobnie jak Blanes, liczy ok. 40 tys. mieszkańców. Leży 75 km na północny wschód od Barcelony, 42 km na południe od Girony. Początki miejscowości sięgają czasów starożytnych; pierwsze w zmianki w dokumentach (dotyczących miasta Loredo) pochodzą z drugiej połowy X wieku. W Średniowieczu, podobnie jak liczne inne miejscowości na wybrzeżu Morza Śródziemnego, Lloret był częstym celem ataków Saracenów i innych napastników - toteż, ze względu na bezpieczeństwo, aż do XV wieku centrum miejscowości było położone w głębi lądu, mniej więcej kilometr od wybrzeża.

Dziś Lloret de Mar jest miejscowością z dobrze rozwiniętą infrastrukturą turystyczną, słynącą przed wszystkim z piaszczystych plaż. Główna plaża, wzdłuż której biegnie promenada nadmorska, jest długa (ponad 1,5 km) i stosunkowo szeroka (prawie 50 m); niedaleko, na zachód od głównej plaży, są cztery inne, na ogół mniej zatłoczone. Na wschód od głównej plaży znajdują się pozostałości średniowiecznego (XI-wiecznego) zamku (Castell de Sant Joan), dostępnego dla zwiedzających (piękne widoki na Lloret i okolice).

Przy promenadzie nadmorskiej (Passeig Camprodón i Arieta 2), w dawnym Casa Garriga, mieści się interesujące muzeum historyczne - Museo del Mar. W pobliżu stoi gotycki kościół - Sant Romà, pochodzący z początku XV wieku, ale odrestaurowany i rozbudowany na początku XX wieku przez indianos (Katalończykom i Hiszpanom, którzy, wzbogaceni w Ameryce Łacińskiej, wracali do swych miejsc urodzenia, gdzie budowali dla siebie luksusowe rezydencje, ale też finansowali cele publiczne), przestawiając dziś spektakularną mieszaninę stylów, od biazntyjskiego, mauretańskiego i renesansowego - do katalońskiego modernizmu.

Mając w Lloret de Mar więcej czasu warto też zwiedzić tzw. ogrody św. Klotyldy (Jardines de Santa Clotilde) - zaprojektowane w pierwszej połowie XX wieku w stylu włoskiego Renesansu, usytuowane na klifie (piękny widok na okolicę), na południowy zachód od centrum Lloret de Mar.




Tossa de Mar - to niewielkie miasto (ok. 5 tys. mieszkańców) położone 87 km na północny wschód od Barcelony, 38 km na południe od Girony. O ile wiadomo, tereny zajmowane dziś przez Tossa de Mar były zamieszkałe już w czasach prehistorycznych. Między IV a I wiekiem p.n.e. zakładali tu osady Iberowie, nieco poźniej dotarli Rzymianie, o czym świadczą choćby pozostałości rzymskiej willi i liczne artefakty eksponowane w miejskim muzeum. W X wieku władzę nad regionem, pozostającym wówczas w rękach hrabiów Barcelony, przejął opat klasztoru Santa Maria w Ripoll, który w 1187 roku nadał miejscowości prawa miejskie; zapewne w tym czasie zbudowany został na wzgórzu Mont Guardí pierwszy kościół. W XII wieku miasto zostało otoczone murami obronnymi, a na szczycie wzgórza wzniesiono zamek, który do początków XIX wieku był rezydencją opata. Później w tym miejscu stanęła działająca do dziś latarnia morska. Prawdopodobnie w XV wieku miasto zaczęło się rozrastać, nie mieszcząc się w granicach murów, i w ciągu następnych dwóch stuleci zajęło mniej więcej ten obszar, który zajmuje obecnie.

Starówka Tossa de Mar (Vila Vella), z labiryntem wąskich brukowanych uliczek, otoczona potężnymi murami z czterema basztami i trzema okrągłymi wieżami, jest jedynym tak dobrze zachowanym średniowiecznym (w kształcie sięgającym XIV wieku) miastem na wybrzeżu Katalonii. Poza murami stoi obecny kościoł parafialny, poświęcony św. Wincentemu z Saragossy (męczennikowi ukrzyżowanemu na początku IV wieku), zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku. Jeszcze dalej od starego miasta, stoi inny interesujący obiekt sakralny - kaplica św. Michała (Sant Miquel) z godnym uwagi barokowym ołtarzem.

Główną plażą Tossa de Mar jest duża (prawie 400 m długości i ok. 60 m szerokości) Platja Gran, położona na północ od starego miasta. Po przeciwnej stronie cypla, na południowy zachód od starego miasta, w pobliżu murów, leży mała, bardzo malownicza plaża zwana El Codolar. Z kolei po drugiej stronie zatoki, na wschodnim skraju miasta, leży mniejsza i węższa niż plaża główna, ale zwykle nie tak zatłoczona, plaża La Mar Menuda - z wypożczalnią różnego rodzaju sprzętu do uprawiania sportów wodnych. Stosunkowo niedaleko od plaż miejskich w Tossa de Mar mozna znaleźć inne, małe, nadzwyczaj malownicze plaże w wąskich, otoczonych skałami zatoczkach.




Sant Feliu de Guíxols - to liczące ok. 17 tys. mieszkańców miasto położone 104 km na północny wschód od Barcelony, 33 km na południowy wschód od Girony. Głównym zabytkiem miasta są pozostałości założonego w X wieku benedyktyńskiego klasztoru Sant Feliu (Iglesia-Monasterio de Sant Feliu); dziś mieści się tu miejskie muzeum historyczne. Do najważniejszych zachowanych elementów zespołu klasztornego należą: wieże, kościół, a przede wszystkim słynna Porta Ferrada, romańska fasada z podkowiastymi łukami z czasów przed-romańskich, symbol miasta.

Sant Feliu de Guíxols jest znane z dużej, piaszczystej plaży, na zachód od portu. Wzdłuż promenady nadmorskiej biegnie Passeig de Mar, ulica zabudowana od strony północno-zachodniej bogatymi rezydencjami budowanymi w połowie i w końcu XIX wieku, po okresie rozkwitu gospodarczego opartego w znacznym stopniu na produkcji korka (tradycyjnego przemysłu regionu). Warto zajść na rynek, Plaça del Mercat (plac i secesyjna hala targowa), uważany, wraz z siecią otaczających go wąskich uliczek, za centrum starego miasta; przy rynku stoi też XVI-wieczny ratusz.

Będac w Sant Feliu de Guíxols warto dotrzeć na wzgórze - pustelnię św. Elma (Ermita de Sant Elm), sięgającą początków XIII wieku. Pierwsza kaplica na wzgórzu powstała w połowie XV wieku; poźniej była wielokrotnie przebudowywana, niszczona i odbudowywana. Rozciąga się stąd piękny widok na okolicę - podobno (tak wynika z wykutego w skale napisu) właśnie w tym miejscu poeta Ferran Agullo wpadł na pomysł, by tę część hiszpańskiego wybrzeża Morza Śródziemnego nazwać Costa Brava.

Sant Feliu de Guíxols słynie z wielu imprez, organizowanych cyklicznie w lecie, z których bodaj najważniejszym staje się (odbywający się od 1958 roku na terenie zespołu klasztornego) międzynarodowy festiwal Porta Ferrada (teatr, muzyka, taniec); inne festiwale odbywają się np. 12 lipca i 1 sierpnia.







Sant Antoni de Calonge - to niewielka zbudowana w większości w XX wieku nadmorska miejscowość (niecałe 3 tys. mieszkańców), z rozwiniętą infrastrukturą turystyczną, położona w komarce Baix Empordà, 113 km na północny wschód od Barcelony, 41,5 km na południowy wschód od Girony, między Platja d'Aro a Palamós . Sant Antoni de Calonge jest jedną z dwu części gminy Calonge (cała gmina liczy nieco ponad 10 tys. mieszkańców) - drugą częścią jest położone na wzgórzu, w odległości ok. 4 km od wybrzeża, malownicze średniowieczne miasteczko Calonge, z kilkoma interesującymi zabytkami, z których bodaj najbardziej interesującym jest oznaczony markerem odrestaurowany zamek obronny z XII-XIII wieku, dziś należący do władz Katalonii (od 1968 roku odbywa się tu corocznie festiwal muzyczny, będący jedną z kilku organizowanych w Calonge imprez).

Osoby zainteresowane pozostałościami z dawnych epok znajdą ich w gminie Calonge dość dużo: od megalitów (dolmen i menhir Puigsesforques ) poprzez El Collet , położone w pobliżu plaży Es Monestri w Sant Antoni de Calonge pozostałości rzymskiego miasta oraz wzniesioną w XII na tym terenie kaplicę znaną jako Santa Maria del Collet (lub Santa Matia del Mar) stanowiącą resztki dawnego małego klasztoru sióstr benedyktynek, do kościoła św. Daniela (Ermita de Sant Daniel) z XVI-XVII wieku i XVIII wiecznego kościoła Sant Marti de Calonge , stojącego w pobliżu wspomnianego wyżej zamku w Calonge. W Sant Antoni de Calonge główną atrakcją przyciągającą turystów jest jednak plaża, łącząca się z plażą w Palamós (do której można dojść promenadą nadmorską), oraz czyste wody zatoki, oferujące możliwość kąpieli i uprawiania wszelkiego rodzaju sportów wodnych. Warto wiedzieć, że mniej wiecej w połowie drogi między Sant Antoni de Calonge a Platja d'Aro, w pobliżu drogi C-253, usytuowane są trzy campingi, Cala Gogo, Treumal and International Calonge, co do których opinie osób, które z nich korzystały, są podzielone.


Palamós - to licząca ok. 18 tys. mieszkańców nadmorska miejscowość w komarce Baix Empordà, położona 3 km na północny wschód od omówionej wyżej miejscowości Sant Antoni de Calonge. Przyjmuje się, że początki dzisiejszego Palamós sięgają drugiej połowy XIII wieku. Mieszkańcy przez stulecia zajmowali się rybołóstwem, połowem krewetek (do dziś działa w Palamós duży port rybacki ) i handlem korkiem.

W latach 60. XX wieku miasto zaczęło się szybko rozwijać jako ośrodek turystyczny, dysponujący dziś rozbudowaną infrastrukturą noclegową i gastronomiczną. W samym mieście warto zwiedzić malowniczą starówkę, położoną na wschód od portu, z kościołem Santa Maria de Palamós (zwanym też Santa Maria del Mar). Na Passeig del Mar, promenadzie biegnącej wzdłuż wybrzeża, warto rzucić okiem na poświęcony ludziom morza pomnik A la Gent del Mar autorstwa Joana Abresa z 1990 roku. Markerem oznaczony jest port jachtowy. Szczególną atrakcją może być wizyta w Museu de la Pesca de Palamós - muzeum poświęconym dziejom miasta jako osady rybackiej (muzeum organizuje też wycieczki pochodzącym z 1915 roku żaglowcem).

Główną atrakcją Palamós są jednak piękne piaszczyste plaże, w tym bardzo duża plaża położona na zachód od portu i ciągnąca się w kierunku Sant Antni de Calonge, Platja de la Fosca oraz połączona z nią Platja de Sant Esteve , otoczona XIX-wiecznymi domami rybackimi mała plaża w zatoce Cala s'Alguer oraz Platja de Castell (z dostępnymi dla turystów położonymi w pobliżu plaży pozostałościami osady iberyjskiej).























Miasto leży na początku południowego wybrzeża półwyspu Cap de Creus i na północnym krańcu jednej z większych na Costa Brava zatok Morza Śródziemnego, znanej jako Golf de Roses. Jest jednym z ważniejszych w regionie portów rybackich, a od lat 60. XX wieku - także popularną miejscowością turystyczną z rozbudowaną infrastrukturą noclegową i gastronomiczną, portem jachtowym i długą piaszczystą plażą; organizowane są tu też w sezonie różne imprezy kulturalne.

Istniejące tu w Starożytności miasto, najpierw greckie, poźniej rzymskie, a także miasto średniowieczne zajmowało obszar oznaczony na mapce obok markerem ; od połowy XVI wieku obszar ten był otoczony murami obronnymi, zbudowanymi na polecenie Karola V. Mimo to miasto było w następnych stuleciach wielokrotnie po krótszych lub dłuższych oblężeniach zdobywane, a w końcu uległo zniszczeniu. Obecne miasto Roses leży na północny zachód od portu , wokół kościoła Santa Maria de Roses , zbudowanego w końcu XVIII wieku poza dawnymi murami obronnymi. Na południowy wschód od obecnego miasta znajdują się resztki osady wizygockiej, oznaczone markerem , a na południe od portu - resztki zbudowanego w połowie XVI wieku zamku znanego jako Castell de la Trinitat .

Największą atrakcją Roses, przyciągającą większość turystów, nie są jednak zabytki, lecz raczej piaszczysta plaża, najdłuższa na Costa Brava i uchodząca za jedną z najpiękniejszych w regionie. Miasto może też być dobrą bazą wypadową do zwiedzania całego półwyspu.




Cadaqués jest najbardziej na wschód wysuniętą miejscowością na Półwyspie Iberyjskim, położoną w środku półwyspu Cap de Creus, w skalistej zatoce. Oddzielona od reszty komarki Alt Empordà niewysokimi, ale dzikimi górami (Serra de Rodes), przez długi czas była małą, szerzej nieznaną wioską rybacką. Pierwsi turyści zaczęli tu przyjeżdżać na przełomie XIX i XX wieku; niedługo potem zaczęły tu powstawać pierwsze domy letnie budowane przez mieszkańców Barcelony, Girony czy Figueres. Wakacje w Cadaqués spędzał, jeszcze jako dziecko, Salvador Dalí (urodzony w 1904 roku w Figueres), który później, w 1930 roku, kupił w Port Lligat (częsta jest też pisownia: Portlligat), wiosce położonej nad sąsiednią zatoką, 2 km na północny wschód od centrum Cadaqués, pierwszą chatę rybacką, a wkrótce potem kilka następnych, by cały zespół przekształcić w zaprojektowany przez siebie labirynt pomieszczeń, stanowiący następnie przez kilkadziesiąt lat jego letnią rezydencję.

Muzeum Salvadora Dalí w Port Lligat - Casa-Museu Salvador Dalí jest zapewne główną atrakcją przyciągającą dziś turystów do Cadaqués, chociaż nie jedyną. Samo miasteczko jest pięknie położone i nadzwyczaj malowniczo zabudowane, zwłaszcza najstarsza część otaczająca główny kościół Cadaqués, Església de Santa Maria; warto też zwrócić uwagę na niektóre szczególnie okazałe i zdobione domy prywatne zbudowane przez "Amerykanów" - emigrantów, którzy na początku XX wieku licznie wyjeżdżali na Kubę i często, dorobiwszy się tam majątku, wracali do Cadaqués.




El Port de la Selva leży na północnym wybrzeżu półwyspu . Chociaż pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą już z X wieku, do połowy XX wieku była to mała i szerzej nieznana miejscowość rybacka. Turyści, najpierw artyści i intelektualiści, pojawiali się tu już w latach 20. tego stulecia. W drugiej połowie XX wieku malowniczość okolic El Port de la Selva i samej miejscowości zaczęła przyciągać coraz więcej gości; dziś obsługa ruchu turystycznego jest główną gałęzią tutejszej gospodarki.

Główną atrakcją El Port de la Selva są okoliczne plaże i (podobnie jak na całym wybrzeżu półwyspu Cap de Creus) czystość wód. Można tu uprawiać wszelkiego rodzaju sporty wodne, turystykę pieszą i rowerową (w najbliższej okolicy jest ponad 30 km oznakowanych tras dla rowerów gorskich), paralotniarstwo; można też wybrać się na wycieczkę statkiem. W samym mieście za główny zabytek uchodzi kościół Santa Maria de las Nieves, zbudowany w pierwszej połowie XX wieku na miejscu wcześniejszej świątyni, później jeszcze rozbudowany i zmodernizowany. Jednak El Port de la Selva może być przede wszystkim dobrą bazą wypadową do zwiedzania całego półwyspu Cap de Creus.













Region Costa Brava jako całość nie stanowi odrębnej jednostki administracyjnej i nie ma w tym sensie oznaczonych granic, dlatego w różnych źródłach granice te są różnie rysowane. Niekiedy do Costa Brava zalicza się nie tylko miejscowości i tereny położone na wybrzeżu, lecz także niektóre śródlądowe gminy i komarki prowincji Girona (tak czyni np. Patronat de Turisme Costa Brava Girona, organizacja zajmująca się promocją turystyki w prowincji). Na naszej stronie przyjmujemy definicję węższą, zgodnie z którą Costa Brava - to stosunkowo wąski pas wybrzeża Morza Śródziemnego ciągnący się od ujścia rzeki Tordera, stanowiącej granicę między prowincjami Girony i Barcelony, bezpośrednio na południowy zachód od miejscowości Blanes, do granicy z Francją na północnym wschodzie. Miejscowości położone dalej od morza omawiamy na tej stronie tylko wtedy, gdy albo są bezpośrednio związane z miejscowościami nadmorskimi, albo gdy stanowią oczywisty i łatwo osiągalny cel wycieczek dla osób spędzających wakacje na wybrzeżu.