Eiger

Eiger - to wznoszący się na 3970 m szczyt w Szwajcarii, w Alpach Berneńskich, położony 16 km (w linii prostej) na południowy wschód od Interlaken (➤ mapka(➤ mapka)), znany ze swej północnej ściany, będącej jedną z najbardziej niebezpiecznych i najtrudniejszych do zdobycia ścian w Alpach. Pierwsze wejście: 11 sierpnia 1858 roku (Charles Barrington oraz przewodnicy Christian Almer i Peter Bohren). Pierwsze wejście ścianą północną: 24 lipca 1938 roku (Andreas Heckmair, Ludwig Vörg, Heinrich Harrer i Fritz Kasparek).


Eiger wznosi się nad doliną Lauterbrunnen na zachodzie oraz Grindelwaldem w dolinie Lütschental na północy; administracyjnie należy do gminy Grindelwald. Jest najbardziej na wschód wysuniętym szczytem grzbietu biegnącego na południowy zachód przez wierzchołek Möncha (4107 m) do Jungfrau (4158 m), tworzącego jedną z najsłynniejszych grani Alp szwajcarskich; leży w pobliżu głównej grani Alp Berneńskich tworzącej tu dział wodny między dorzeczem Renu i dorzeczem Rodanu oraz granicę między kantonami Berno i Valais / Wallis. Najbliższymi miejcowościami są Grindelwald, Lauterbrunnen i Wengen . Markerem oznaczony jest lodowiec Eigeru (Eigerglescher) spadający po południowo-zachodniej strony masywu spod grani łączącej Eiger z Mönchem.

Eiger jest jedną z najbardziej znanych gór w Alpach, słynną zwłaszcza ze swej wysokiej na ok. 1800 metrów, największej w Alpach ściany północnej (Eiger-Nordwand, Eigerwand lub Nordwand), wznosząca się nad łąkami między Grindelwaldem i przełęczą Kleine Scheidegg (2061 m), łączącą dolinę Lauterbrunnen z doliną Grindelwaldu. Ściana ta uważana jest za jedną z najbardziej niebezpiecznych i najtrudniejszych do zdobycia ścian północnych w Alpach, obok m.in. filaru Walkera w masywie Grandes Jorasses, północnej ściany Matterhornu, Petite Dru w masywie Les Drus w rejonie Chamonix, Piz Badile w dolinie Val Bregaglia czy Cima Grande di Lavaredo w Dolomitach.

Pierwsze poważniejsze próby wejścia północną ścianą Eigeru były podejmowane od 1935 roku i pochłonęły kilka ofiar śmiertelnych (Karl Mehringer i Max Sedlmeyer w 1935 roku, Andreas Hinterstoisser, Toni Kurz, Willy Angerer i Edi Rainer w 1936 roku).

Pierwsze udane wejście ścianą północną miało miejsce 24 lipca 1938 roku; po trzech dniach wspinaczki na szczyt weszli Niemcy Andreas Heckmair i Ludwig Vörg oraz Austriacy Heinrich Harrer i Fritz Kasparek. Od tego czasu wytyczono w północnej ścianie Eigeru ponad 30 dróg, które każdego roku przechodzą dziesiątki wspinaczy - w 2015 roku Ueli Steck wspiął się drogą Heckmaira na szczyt Eigeru w 2 godziny 22 minuty i 50,7 sekund. Ściana jednak wciąż jest jedną z najtrudniejszych i najniebezpieczniejszych w Alpach (od 1935 roku zginęło tu ok. 70 wspinaczy), a w ostatnich latach, z powodu topnienia pól lodowych, jeszcze niebezpieczniejszą niż dawniej.

Istnieją oczywiście łatwiejsze drogi na wierzchołek Eigeru, w tym uważana za najłatwiejszą droga granią zachodnią, droga od strony południowej czy droga granią Mitteleggi.

Jednak wszystkie te drogi, łącznie z najłatwiejszą, są drogami wspinaczkowymi, niedostępnymi dla nawet najbardziej doświadczonych turystów. Tym ostatnim pozostaje tylko podziwianie góry, w szczególności jej północnej ściany (doskonale widocznej z Kleine Scheidegg, z łatwo dostępnego z przełęczy szczytu Lauberhorn (2472 m), a także ze szczytu Männlichen (2343 m), w pobliże którego można wjechać kolejką linową z Wengen lub z Grindelwaldu), albo przejazd słynną kolejką zębatą znaną jako Jungfraubahn na przełęcz Jungfraujoch (3471 m), która na pewnym odcinku jedzie wewnątrz masywu Eigeru. Do niedawna kolejka zatrzymywała się wewnątrz góry na dwóch stacjach, zwanych "Eigerwand" (2865 m) i "Eismeer" (3150 m), co pozwalało turystom na rzut oka na ścianę Eigeru przez specjalne wykute w skale okna; od 2016 roku na pierwszej z wymienionych stacji z powodów technicznych kolejka już się nie zatrzymuje.