Uwaga. Stosujemy pliki cookies. Więcej informacji.

Sella

Włochy, Trydent-Górna Adyga / Wenecja Euganejska (➤ mapka)(➤ mapka)
Grupa górska położona w Dolomitach, w północnych Włoszech, na granicy regionów Trydent-Górna Adyga i Wenecja Euganejska, ok. 35 km na wschód od Bolzano , ok. 25 km na zachód od Cortiny d'Ampezzo (➤ mapka)(➤ mapka). Najwyższym szczytem grupy jest Piz Boè (3152 m). Rejon grupy Sella jest jednym z najpopularniejszych rejonów turystycznych w Dolomitach, zarówno w sezonie letnim, jak w zimie.

SELLA
widok z drogi nr SR48
po lewej przełęcz drogowa Passo Pordoi (2239 m)
fot. PL

Sella / Gruppo del Sella (nazwa niemiecka: Sellagruppe) jest grupą górską o charakterze płaskowyżu otoczonego ladyńskimi (zob. Ladinia) dolinami Val di Fassa, Val Gardena, Val Badia i Val Cordevole; można ją objechać samochodem, zaczynając np. w Canazei i jadąc najpierw na północ drogą SS48, a od punktu - SS242, przez Pian Schiavaneis (1850 m) i przełęcz Passo Sella (2240 m), do oznaczonego markerem skrzyżowania dróg SS242 i SS243, następnie jadąc drogą SS243 przez przełęcz Passo Gardena (2136 m) i Colfosco do Corvary , skąd na południe drogą SS244 przez przełęcz Passo Campolongo (1875 m) do Arabby , i wreszcie z Arabby, na zachód, drogą SR48, przez przełęcz Passo Pordoi (2239 m) do wspomnianego wyżej połączenia z drogami SS48 i SS242, skąd można wrócić do Canazei.

Masyw, z wyglądu (zwłaszcza gdy widzi się całość grupy z pewnego oddalenia) przypominający wznoszącą się na wzgórzu średniowieczną twierdzę, stanowiący płaskowyż zawieszony na średniej wysokości 2800-2900 m nad dolinami, ku którym obrywa się niemal pionowymi, wyglądającymi na niedostępne urwiskami, jest jednym z najpopularniejszych rejonów torystycznych w Dolomitach.

SELLA
z lewej Torri del Sella (2696 m), z prawej Piz Ciavazes (2831 m)
widok z drogi SS242 prowadzącej na przełęcz drogową Passo Sella (2240 m)
fot. PL

Głównymi schroniskami obsługującymi turystów wewnątrz płaskowyżu są: położone centralnie Rigufio Boè (2873 m), Rifugio Franco Cavazza al Pisciadù (2585 m), zwane najczęściej Rifugio Pisciadù (nazwa niemiecka: Pisciadù-Hütte), położone w północnej części płaskowyżu, oraz Rifugio Franz Kostner al Vallon (2536 m), zwane zazwyczaj Rifugio Kostner, we wschodniej części grupy. Do schroniska Boè większość turystów dociera wyjeżdżając najpierw z przełęczy Passo Pordoi kolejką linową na szczyt Sass Pordoi (2950), słynący skądinąd jako znakomity punkt widokowy, i schodząc następnie na przełęcz Forcella Pordoi (2848 m) ze stojącym na niej małym schroniskiem (lub raczej bufetem), skąd można dojść do schroniska Boè łatwą ścieżką w ciągu 45 minut. Do schroniska Boè można też dotrzeć nie korzystając z kolejki linowej. Jedna droga prowadzi z Pian Schiavaneis doliną Val Lasties (ok. 3 godz., ponad 1000 m podejścia), inna biegnie z północy, od schroniska Pisciadù, do którego można dojść z przełęczy Passo Gardena doliną Val Setus (z Passo Gardena do schroniska Pisciadù ok. 2 godz., od schroniska Pisciadù do schroniska Boè także ok. 2 godz., cała droga z Passo Gardena do Passo Pordoi biegnąca obok obu wspomnianych schronisk jest odcinkiem jednego z dwóch klasycznych szlaków trekkingowych w Dolomitach, znanego jako Alta Via 2), jeszcze inna prowadzi z Colfosco doliną Val de Mesdi ; wszystkie te trzy drogi wymagają jednak dobrej kondycji i są określane jako "nieco trudne" (co oznacza w szczególności, że niektóre odcinki mogą być nieco eksponowane i ubezpieczone, zazwyczaj linami, chociaż nie wymagają autoasekuracji). Do trzeciego z wymienionych schronisk, schroniska Kostnera, można łatwo dojść z przełęczy Passo Campolongo (ok. 2 godz.), a także z Passo Pordoi (nieco ponad 2 godz. - ta droga jest dłuższa, ale wymaga tylko ok. 300 m podejścia, podczas gdy droga z Passo Campolongo prawie 700 m); dotarcie do schroniska Kostnera można sobie ułatwić korzystając z wyciągu Vallon (markery i oznaczają odpowiednio dolną i górną stację tego wyciągu - warto przy tym wiedzieć, że w pobliże dolnej stacji można dojechać kolejką linową z Corvary lub wyciągiem Crep de Munt z położonego ok. 2 km na południe od Corvary miejsca przy drodze SS244, albo dojść z Passo Campolongo (ok. 1 godz, ok. 300 m podejścia).

Najwyższym punktem płaskowyżu jest, jak wspomniano, Piz Boè , wznoszący się na wysokość 3152 m (jako jedyny trzytysięcznik grupy Sella), ale uchodzący za jeden z najłatwiejszych trzysięczników w Dolomitach i stanowiący w związku z tym jeden z najpopularniejszych celów wycieczek. Najłatwiejsza droga na szczyt prowadzi ze wspomnianej już przełęczy Forcella Pordoi, skąd można dojść na wierchołek ścieżką prowadzącą piarżystym zboczem (z kiloma ubezpieczonymi miejscami) w ciągu mniej więcej godziny, pokonując ok. 300 m deniwelacji. Podobny charakter ma droga na szczyt Piz Boè od schroniska Boè (ok. 45 minut, niecałe 300 m deniwelacji). Nieco trudniejsze i bardziej wymagające są trzy inne drogi na Piz Boè, wszystkie zaczynające się przy schronisku Kostnera.


PIZ SELVA
(2940 m)
widok z drogi SS48 z okolic miejscowości Canazei
fot. JP
Oprócz Piz Boè dostępne turystycznie są też inne szczyty grupy Sella. Jednym z nich jest szczyt Piz Selva (2941 m), na który można wejść stosunkowo łatwo grzbietem prowadzącym zachodnim skrajem płaskowyżu, od strony schroniska Pisciadù; idąc tędy można też wejść na kilka innych szczytów o wysokości przekraczającej 2900 m, m.in. na Piz Miara (2964 m) i Piz Gralba (2972 m). warto wiedzieć, że na Piz Selva można też wejść z przełęczy Passo Sella jedną z klasycznych ferrat Dolomitów (Ferrata delle Mesules, Pößnecker Steig), jest to jednak droga bardzo trudna i dostępna tylko dla najbardziej doświadczonych i zaawansowanych turystów - nie są natomiast turystycznie dostępne widoczne na jednym ze zdjęć zamieszczonych wyżej szczyty Piz Ciavazes (2831 m) i Torri del Sella (2696 m).

Szczytem dostępnym dla turystów jest natomiast położony w północnej części grupy Sella szczyt Cima Pisciadù / Pisciadùspitze (2985 m), od północy, np. ze szczytu Gran Cir (2592 m) położonego w grupie Putia, prezentujący się jako niemal niedostępny. Droga (ze schroniska Pisciadù lub ze schroniska Boè, w obu przypadkach zajmująca ok. 1,5 godz.) określana jest jako "nieco trudna"; szczyt jest doskonałym punktem widokowym.

CIMA PISCIADÚ
(2985 m)
widok ze szczytu Gran Cir (2592 m)
fot. PL

Ze schroniska Kostnera można ("nieco trudno") wejść na szczyt Piz da Lech de Boè (także: Piz da Lech, nazwa niemiecka: Boèseekofel), którego nazwa pochodzi od nazwy jeziora Lech Boè (Lago Boè, Boèsee), jednego z kilku niewielkich jezior na płaskowyżu. Najbardziej zaawansowani turyści mogą w grupie Sella wybrać się też na dwie inne trudne ferraty (poza wspomnianą wyżej ferratą Mesules); jedną jest ferrata Brigata Tridentina w rejonie Passo Gardena, drugą - uchodzącą za bardzo trudną ferrata Cesare Piazetta w rejonie Passo Pordoi; jest też oczywiście w grupie Sella wiele dróg wspinaczkowych.

PIZ CIAVAZES
widok z drogi SS48
od lewej: Torri del Sella (2696 m), Piz Ciavazes (2831 m) i Piz Selva (2941 m)
fot. PL

Drogi wokół grupy Sella są jednym z rejonów Dolomitów szczególnie popularnych wśród osób uprawiających kolarstwo lub turystykę rowerową.


W zimie turyści mają możliwość skorzystania z niezwykle rozbudowanej infrastruktury wyciągów narciarskich pozwalających na przebycie w ciągu jednego dnia trasy okrążającej (w dowolnym kierunku) całą grupę Sella (Sella Ronda), z dostępem z każdej z dolin otaczających płaskowyż.